Waarom ik in therapie ga met mijn puppy? Omdat het een ondankbaar kreng is

Juli 2018. Mijn vriendin en ik nemen een puppy in huis.

Mijn vriendin is dierenarts en had een hartoperatie gedaan bij een puppy. Na de operatie moest de puppy dag en nacht in de gaten worden gehouden.

Omdat het middenin de zomer was, moesten wij haar zelf voor 5 dagen maar in huis nemen.

Er was alleen een probleem.

De puppy had geen eigenaar. Er mankeerde namelijk nog wel wat meer aan haar dan alleen de hartproblemen. Niemand zou een puppy met zoveel gebreken in huis willen nemen.

Ik geef het je te doen. Neem 5 dagen een puppy in huis en doe haar daarna weg. Ik weet niet of jij het kan, maar ik ben veel te slap en sentimenteel daarvoor.

Dus moesten we de puppy maar nemen. Ze heette oorspronkelijk Adele, maar laten we eerlijk zijn, dat is meer een naam voor een loepzuiver blaffende bulldog dan een elegante ranke herder.

Dus besloten we haar Artemis te noemen en definitief te adopteren.

Het in huis halen van een puppy brengt de nodige offers met zich mee..

Ze heeft constant toezicht nodig. Heeft veel speeltijd en wandeltijd nodig en meerdere keren per dag moeten we trainen.

Daarnaast moest er een kennel gebouwd worden, wil ze alleen het duurste voedsel eten en dan heb ik het nog niet eens over de kosten die haar hartoperatie en de toekomstige kunstheup met zich meebrengen.

Als je een financiële overweging maakt tussen een nieuw model BMW of een fout gefokte Herder puppy, ga dan vooral voor de auto. Je houdt geld over.

Van de ene op de andere dag had ik een puppy in huis die mijn hele schema in de war gooide.

Een simpel tripje naar de supermarkt zit er niet in. Wie let er op de hond? En als je moet kiezen: een douche in privacy en stilte of een vernielde woonkamer? Dan besluit je ook maar samen te douchen.

Mijn trainingen werden haar speeltijd.

Ze vindt het machtig interessant als ik aan het trainen ben en besluit dus consequent dat het een uitnodiging is om samen te spelen.

Plotseling draaide ons hele leven om Artemis.

En omdat ik vanuit huis werk en mijn vriendin met regelmaat 12-urige werkdagen maakt komt het leeuwendeel van die offers op mij neer.

Maar ondanks dat vindt ze mijn vriendin leuker en mijn vriendin haar ook.

Het is pijnlijk duidelijk.

Sterker nog:

Er bestaat bij mij geen twijfel over dat ik onderaan de pikorde sta in mijn huishouding. Wanneer mijn vriendin thuiskomt dan vloog ze me voorheen om de nek en kreeg ik een kus en vroeg ze hoe mijn dag was.

Nu moet ik minstens 5 minuten wachten tot ze klaar is met het knuffelen van de hond voor ze mij überhaupt gedag zegt. En na de kus is de eerste vraag hoe de dag van de hond was.

En dan kan ik maar beter uitgebreid verslag doen en foto’s hebben van wat ze die dag heeft uitgespookt.

Dat is ook prima.

Jaloers zijn op een hond is suf. Die strijd win ik nooit. Mijn Brad Pitt lookalike uiterlijk en oneindige charmes trekken van tijd tot tijd de aandacht. Maar in een kamer vol met vrouwen, een puppy en een baby zou ik ervan opkijken als iemand me überhaupt aandacht zou geven.

Mijn vriendin is dus vergeven.

Maar Artemis is een ander v​​​​erhaal. 

Ik kan het niet verkroppen dat ze ondanks alle offers die ik breng mijn vriendin leuker vindt.

Ik kan het niet verkroppen dat ze ondanks alle offers die ik breng mijn vriendin leuker vindt. De ondankbaarheid is me een doorn in het oog.

En wanneer ze dan ook nog eens besluit om de kabel van mijn videolamp door te kauwen, barst de bom:

We gaan in therapie.

Aangekomen bij de therapeut is de sfeer goed verziekt.

De therapeut vraagt ons waar we voor komen en de puppy trapt af:

Waarom aai ik haar niet meer, waarom spelen we niet vaker, wat is er nou aan om de hele dag naar een scherm te staren in plaats van gezellig met haar te wandelen? Waarom ga ik sporten in plaats van gezellig met haar spelen? Waarom kom ik niet gezellig bij haar op de grond zitten in plaats van achter mijn suffe laptop?

Hou ik soms niet van haar?

Is het die andere puppy van verderop in de straat waar ik stiekem mee afspreek om te spelen e​n heb ik daarom geen zin meer om met haar te spelen?

Ik heb er genoeg van. Ik weet dat ik haar eigenlijk niet mag onderbreken maar mijn emotie krijgt de overhand en de verwijten die ze me maakt zijn ronduit oneerlijk.

Hoe durft ze?

“Ik staar naar dat stomme scherm om ervoor te zorgen dat jij die mooie tuin hebt om in te spelen! Ik werk zoveel om ervoor te zorgen dat jij straks die 3D-geprinte kunstheup krijgt zodat je pijnvrij en gelukkig oud kunt worden. Ik wil dat je kan rennen, kan spelen en genieten zonder dat het zeer doet.

Natuurlijk speel ik liever met je. Maar wanneer ik niet ga trainen dan zal ik minder aantrekkelijker worden voor je moeder, als ik minder gezond ben zal ik onzekerder worden en minder lekker in mijn vel zitten. Ik zal waarschijnlijk chagrijnig en ongelukkig worden.

Ik weet dat het naar is. Maar zelfs dat ding dat we doen wanneer we je in de badkamer opsluiten en je moeder die rare geluiden maakt die je zo verwarrend vindt? Ik kan je niet uitleggen waarom, je bent nog te jong om dit te begrijpen maar zelfs dat is nodig om te voorkomen dat je moeder bij ons weggaat.

En als ze bij me weggaat dan kan ik niet voor je zorgen. Dus zelfs de tijd die ik met je moeder doorbreng is belangrijk voor jou."

“En na alles wat ik voor je doe? Wat is jouw dank? Je maakt mijn lamp kapot!”

"Want als je het op deze manier doet en zo opdringerig van mij eist dat ik je aandacht geef, dan heb ik er geen zin meer in. Als het voelt alsof ik met je moet spelen dan voelt het alsof het een klusje is. Ik krijg er weerstand tegen.”

“Ja,” zegt Artemis, “denk je dat ik het leuk vind om me te misdragen? Als jij gewoon met mij om 12 uur gaat wandelen, dan is er helemaal niks aan de hand. Dan ga ik daarna rustig slapen en heb jij tijd voor jezelf.

“Maar nu heb ik het gevoel alsof je me niet ziet staan en als ik me dan misdraag, dan krijg ik tenminste aandacht."

“Ik weet dat je het niet leuk vindt, maar dan heb ik op zijn minst het gevoel dat je erkent dat ik besta!”

“Daarover gesproken,” zeg ik nu. “Wat is in godsnaam je obsessie met schoenen?! Je hebt meer speelgoed dan een Kardashian kind en toch blijf je schoenen oppakken en wegrennen.”

“Ja hallo,” zegt Artemis. “Dat heb jij me geleerd. Je negeert me soms voor uren en als ik dan een schoen pak en ermee rondren dan kom je me achterna. Dan opeens zie je me wel staan.

“Soms heb ik het gevoel alsof een schoen oppakken de enige manier is om met je in contact te komen.”

Nu is het de beurt aan de therapeut.

“Tim,” zegt hij, “het eerste wat je moet beseffen is dat Artemis een puppy is.

Puppy’s houden nu eenmaal van schoenen. Dat hoef je niet te begrijpen. Net zoals dat Artemis niet begrijpt wat jouw obsessie is met die bestuurbare auto.”

“Ik haat dat ding! Ik haat hem!” roept Artemis uit. “Ik word er doodsbang van.”

“Ja maar Artemis,” zeg ik, “ik had dat ding gekocht omdat ik dacht dat je het leuk zou vinden om erachteraan te rennen.”

“Ik haat die enge duivelsmachine van je!” Roept Artemis weer.

“Tsjah” zegt de therapeut. “Misschien was het beter geweest als je geen aannames had gemaakt. Dat jij een bestuurbare auto leuk vindt, hoeft niet te betekenen dat Artemis het leuk vindt.

“Als je Artemis had gevraagd wat ze wilde in plaats van het voor haar in te vullen, dan had je dit probleem nooit gehad."

“Juist!” zegt Artemis. “Had gewoon een bal gekocht. Welke domkop denkt nou dat een puppy blij is met een bestuurbare auto?”

“Hoho,” zegt die therapeut. “Tim is geen domkop. Tim vergeet soms dat jij een puppy bent en hij een man is. Je had hem ook gewoon kunnen vertellen dat je liever achter een tennisbal aanrent.”

“Ja,” zegt Artemis met een zucht, “maar ik zou het zo fijn vinden als hij uit zichzelf een tennisbal had gekocht in plaats van dat kabaal makende onding.”

“Hoe had je dat voor je gezien?” zegt de therapeut. “Had hij je gedachten soms moeten lezen? Je snapt toch wel dat Tim die auto had gekocht omdat hij iets leuks voor je wilde doen? Hij bedoelde het niet verkeerd. Het is goed dat je hem laat blijken dat je dit niet wil, maar het is een beetje onredelijk om van hem te verwachten dat hij jou geeft wat je nodig hebt, wanneer je hem dit niet vertelt.”

“Maar,” zegt Artemis, “ik heb wel tien keer met mijn staart gezwaaid wanneer hij een bal had!”

“Tim is een man.” zegt de therapeut. “Geen puppy. Mannen communiceren met woorden, niet met subtiele hints.”

“Oh” zegt Artemis, “daar had ik nog nooit zo bij stilgestaan.”

Dan zeg ik:

“En kan je ook in godsnaam een keer ophouden over die puppy van verderop?

"We zijn gewoon vrienden. Niets meer en niets minder. Maar hoe vaker je het blijft zeggen, hoe meer ik begin te overwegen of die puppy niet beter voor mij zou zijn.

“Die puppy is altijd blij me te zien. Die zeurt niet aan mijn kop wanneer ze wil wandelen. Van die puppy hoef ik de poep nooit op te ruimen en die blijft tenminste van mijn schoenen af.”

De relatietherapeut onderbreekt me: “ho, wacht even. Dit loopt uit de hand en je stem verheffen is nergens voor nodig."

“Laten we eerlijk zijn. Die puppy van verderop lijkt misschien beter. Maar je weet zelfs ook dondersgoed dat dit in werkelijkheid niet zo is.

Je zegt dit alleen maar om de aandacht van Artemis te krijgen. Je weet dat ze jaloers is. Zou het kunnen dat je jezelf niet gewaardeerd voelt door Artemis en dat je dit soort dingen zegt voor een teken van waardering?”

“Misschien” geef ik schoorvoetend toe.

“Dit is niet de manier.” zegt de therapeut. “Als je je onzeker voelt dan helpt het niet als je op zo’n kinderachtige manier om bevestiging zoekt.

“Daarom roep je dit soort dingen, maar iedereen hier in de ruimte weet dat je meer van Artemis houdt. De enige reden dat die andere puppy nu beter lijkt is omdat je niet met haar samen hoeft te leven.

“En als je er nu vandoor gaat met die ander, dan zul je je hele leven lang van puppy naar puppy gaan. Iedere keer lijkt de andere puppy van veraf perfect, maar in de praktijk zul je keer op keer teleurgesteld zijn.

“We zijn hier vandaag gekomen om jullie te helpen om dichter bij elkaar te komen en te begrijpen.

“En het belangrijkste is dat jullie leren om elkaar te waarderen.”

Artemis gaat verder.

“Ik begrijp dat je heel veel voor mij doet. Ik had geen idee dat je obsessie met die computer te maken heeft met dat je voor mij wilt zorgen. Voor mij voelde het alsof je de laptop gebruikte als uitvlucht van mij en ons gezin.

“Nu snap ik dat je dit allemaal voor mij doet.

“Ik waardeer het enorm dat je zoveel moeite voor mij doet. Ik zou het alleen fijn vinden als je me af en toe ook op andere manieren liet zien dat je van mij hield.

“Ik hoef niet zo’n grote tuin om in te spelen. Ik hecht er niet zo heel veel waarde aan. Een beetje kleinere tuin is ook prima als dit betekent dat ik een beetje meer tijd met je kan doorbrengen.”

Dat ze dit zegt verbaast me. Ik had er nooit over nagedacht dat dit misschien helemaal niet zo belangrijk was voor haar. In mijn wens om haar het mooiste en beste leven te geven, was ik vergeten dat onderdeel van dat leven mijn liefde, aandacht en tijd was.

De relatietherapeut breekt weer in.

“Het spijt me dat ik dit zeg Tim en Artemis, maar jullie probleem is verre van uniek.

“Heel vaak maken partners offers voor elkaar, die door de ander niet eens gezien worden. Vanmorgen had ik nog een vrouw die met haar man binnenkwam en hem verweet dat ze iedere dag een uur bezig was met haar make-up en dat haar man het niet eens opviel.

“De man reageerde met de opmerking, dat hij haar veel mooier vond zonder make-up. Dat die ‘verf’ op haar gezicht niks voor hem deed.

“Ze hadden al 10 jaar een relatie waarin de vrouw een offer maakte voor haar man, dat voor die man volstrekt onbelangrijk was.

“De man daarentegen kluste het hele weekend aan het huis. Terwijl zijn vrouw best kon leven met een lekkende dakgoot, maar het fijn zou vinden als hij een keer met haar en de kinderen kwam spelen.

“Als ik heel eerlijk ben, zijn jij en Artemis een wandelend cliché met zijn tweetjes. Jullie doen maar allemaal aannames, maar jullie vergeten te kijken naar wat die ander wil.”

Artemis en ik kijken elkaar aan…

Ik beloof dat ik haar vaker zal laten blijken dat ik van haar hou. Een knuffel op zijn tijd en wat lekkers in de bak.

Zij belooft dat als ik er maar voor zorg dat ze zich geliefd voelt en ik wandelingen met haar maak, ze mij ook tijd voor mezelf zal gunnen.

Tevreden lopen we naar buiten…

Vond je dit een leuk artikel? Deel het nu: