Je relatie wordt steeds slechter. Je vraagt je af of het nog de moeite is om voor hem te vechten, of dat het misschien beter is om er mee te stoppen.
Dat je hierover twijfels en onzekerheden hebt, is normaal. Veel mensen twijfelen nu eenmaal over hun relatie. Vaak vraagt men raad bij vrienden en familie, maar dit is niet zo een goed plan.
Je krijgt van hen veel te snel te horen dat je gewoon je relatie moet beƫindigen en iemand anders moet zoeken. Maar dit is niet altijd de juiste oplossing.
Als relatiecoach die talloze klanten met eenzelfde vraag heeft bijgestaan, kan ik je wat hulp bieden om zelf die keus te maken. Want hij is voor iedereen en elke situatie anders.
Ik krijg regelmatig e-mails van vrouwen die in een relatie zitten, en totaal niet weten wat ze moeten doen.
Het voorbeeld wat me nu even te binnen schiet, is dat van Naomi. Die al tien jaar in een relatie zat met een leuke man.
Althans, leuk….
Dat was hij de eerste negen jaar.
Het tiende jaar werd het allemaal ineens problematisch. Er gebeurden een aantal ongelukken in hun privƩleven.
Daarnaast kregen ze ruzie over van alles en nog wat. Plotseling begonnen Naomi en haar vriend elkaar de tent uit te vechten.
Niet echt de meest vruchtbare grond voor een leuke relatie.
“Voor je relatie vechten of deze loslaten”
Dat is de keuze waar Naomi voor stond.
Zonder al te specifiek te worden over de problemen die ze had: ze waren niet mals.
Ik begrijp dat elke vrouw in haar situatie er wel even twee keer bij nadenkt om door te gaan met een relatie.
Maar ermee stoppen is ook weer zo wat.
Je hebt immers al veel tijd en energie in je relatie gestoken. Ongetwijfeld is er liefde aanwezig, of was die er tot kort geleden.
Het is nu de vraag of het oplossen van de huidige problemen – wat nog veel meer energie en tijd kost – je gaat helpen om gelukkiger te worden.
Want stel dat het niet lukt, of je wordt er niet gelukkiger van. Dan heb je een groot probleem.
“Je hebt niet veel tijd”
Het leven is kort. Je weet nooit hoe dingen lopen. De enige garantie is dat je ouder wordt. En dat je behoeftes veranderen.
Op een dag kan je geen kinderen meer krijgen. Als je al die tijd daarvoor gespendeerd hebt aan het “werken aan je relatie” terwijl het in feite nergens heen ging, dan is dat nogal zonde. En dat is een understatement.
Het is van belang dat je iemand vindt die goed bij je past, waar je gelukkig van wordt en waar je van kan houden. Waarmee je iets leuks kan opbouwen samen. Bij wie jij je thuis voelt.
En als je dikke problemen hebt met je vriend, dan is dat natuurlijk niet heel bevorderlijk voor je relatie.
Er zijn dus twee dingen van belang:
- Het geluk dat je uit de relatie haalt
- Hoeveel het je kost qua tijd en energie.
De eerste stap is om goed te kijken naar je relatie, en te kiezen of je ervoor wilt vechten of ermee ophoudt.
De reden is simpel.
Jij bent de enige die richting kan geven aan je relatie. Die kan bepalen wat je criteria voor geluk zijn. En hoeveel energie je wilt steken in problemen, als die er zijn.
Het is jouw leven en ik help je graag een handje om er het beste van te maken. Want de belangrijkste beslissingen die je maakt hebben vaak te maken met van wie je afscheid neemt. Werkt een relatie niet, dan kan je er beter mee stoppen zodat je vroeg of laat iemand anders vindt die beter bij je past.
Om uit te vinden wat voor jou het beste is, heb ik tien vragen voor je.
Beantwoord ze rustig, in je eigen tijd. Ik weet zeker dat als je deze allemaal bekijkt, je een beter beeld krijgt van waar je staat. Of jullie problemen jullie relatie de das om zal doen, of dat er genoeg ruimte is om ervoor te vechten.
De belangrijkste 3 vragen
De 3 belangrijkste vragen die je jezelf moet stellen geef ik je in de onderstaande video:
Video gekeken? Perfect. De andere vragen vind je hieronder:
Stoppen met je relatie? Stel jezelf eerst deze 10 vragen
Hiermee moet je in staat kunnen zijn om te beslissen of je moet blijven vechten voor je relatie, of als je het beter loslaat.Ā Hier zijn ze:
Vraag 1: Hou je van hem?
Misschien gaat het ronduit slecht of is er meer een sleur in gekomen waar je maar niet uit lijkt te kunnen ontsnappen. Wat het ook zij, er is Ć©Ć©n vraag die jij je moet stellen voordat je ook maar Ć©Ć©n stap verder maakt.
“Hou je nog van hem? ”
Het is heel simpel. Er kunnen honderden redenen zijn om al dan niet voor je relatie te vechten. En daar spreken we zo over. Maar als je niet van hem houdt, dan kan je er maar beter direct mee kappen.
Het leven is veel te kort om bij iemand te zijn waarvoor je geen liefde voelt. Om bij iemand te zijn waarbij de omstandigheden je verplichten om met hem veel tijd door te brengen, in plaats van dat het je eigen keuze is. Dat is een stil leed wat ik je zoveel mogelijk wil besparen.
Dat wil je dus niet.
“Er is een wetenschap die zich bezighoudt met het nemen van beslissingen”
ĆĆ©n van de belangrijkste regels hierin is dat je nooit mag terugkomen op een beslissing die je al gemaakt hebt.
Wat ik hiermee bedoel?
Stel, je bent tien jaar bij je vriend. Maar je houdt niet meer van hem.
Je kan dan denken: “Ik ben al tien jaar bij hem. Het is zonde om die jaren van mijn leven weg te gooien als ik bij hem weg ga.”
Maar die tien jaar van je leven ben je al kwijt. Ze zijn al verstreken. Je krijgt ze niet terug door te blijven hangen. Dus die gedachtegang heeft geen zin, en sterker nog, is heel schadelijk. Hij voorkomt dat je daadwerkelijk de enige beslissing maakt die kan volgen uit het besef dat je niet meer van hem houdt. Namelijk bij hem weg gaan.
Het is als geld inzetten op een paardenrace…. Maar dan kom je er kort van tevoren achter dat het paard waar je op gewed hebt een mank been heeft. Maar omdat je er al geld op hebt ingezet, gooi je er nog wat geld bovenop. Misschien heb je geluk.
Dat zou kunnen. Maar in de meeste gevallen heb je pech en gaat je nieuwe investering net zo hard verloren als de oude. En in de liefde? Daar wil je absoluut niet dat risico nemen.
Dus doe het als volgt…
Als je beslist of je bij iemand blijft, begin dan van voren af aan
Elke keer dat je twijfelt neem je een nieuwe beslissing. Je maakt een nieuwe keuze waarbij de oude niet meeweegt, behalve in de mate dat je hem gebruikt om te kijken of er genoeg perspectief is voor de toekomst.
“Wil ik de relatie redden omdat ik koppig ben, of omdat de relatie de moeite waard is? ”
Je leest een artikel over “vechten voor je relatie“. Ik vind die woorden ergens wat overdreven. Tuurlijk, je best doen voor je relatie is goed. Ervoor proberen te zorgen dat je hier uit haalt wat je wilt en je vriend ook, vind ik helemaal top. Maar vechten?
Vechten impliceert dat er een tegenstander is. Dat er iemand is die je moet verslaan. Als je zo denkt, dan ben jij je eigen tegenstander, of is je partner je tegenstander. Jijzelf bent onmogelijk te verslaan. Wat je wilt in het leven gaat niet veranderen, hoe hard je er ook tegen vecht. En tegen je partner vechten lijkt me ook behoorlijk ingewikkeld en nogal een nare aangelegenheid.
Maar er is nog een derde optie.
Misschien vecht je tegen de omstandigheden. Is er iemand in zijn familie overleden. Is Ć©Ć©n van jullie vreemdgegaan. De grote zaken des levens waarbij het heel normaal is als relaties stuk gaan.
Er wordt weinig over gepraat, maar er zijn nou eenmaal dingen die de meeste relaties niet te boven komen.
Als je ervoor wilt zorgen dat je relatie ondanks nare omstandigheden toch vorm blijft krijgen, en je noemt dit vechten, dan heb je mijn zegen.
Maar vecht je tegen je eigen verlangens, puur omdat je koppig bent en de relatie niet wilt opgeven? Ook al hou je niet meer van deze man, of maakt hij je niet gelukkig?
Dan ben jij je tijd aan het verspillen. Je kan het nog een paar weken, een paar maanden of een paar jaar volhouden, maar vroeg of laat is het tijd om de handdoek in de ring te gooien. Of en wanneer dat gebeurt heb je zelf in de hand. En die timing is belangrijk, zoals je in de introductie hebt kunnen lezen.
Maar ook als je zielsveel van je partner houdt kan je koppigheid je eigen geluk saboteren. Als hij om wat voor reden niet op jouw golflengte kan of wil komen, moet je vroeg of laat dit antwoord voor lief nemen. Met iemand in een relatie zitten die zich verzet tegen de kant die jullie opgaan is voor beide partijen heel hard werken. Koppigheid gaat je op zo’n moment niet helpen. Eerlijk tegen elkaar zijn wel.
Dus voordat jij je koppigheid in de strijd gooit:
Bedenk alsjeblieft bij jezelf waar je die mentale energie voor gebruikt. Als je hem inzet om je relatie sterker te maken ondanks dat deze geteisterd wordt door nare omstandigheden, ga zo door.
“Je vraag was: Moet ik voor mijn relatie vechten?”
Als je niet meer van hem houdt, moet je er dus niet voor vechten.
Maar in dat geval is het tijd om ervoor te vechten dat je een relatie krijgt met iemand waarvan je wĆ©l houdt. Ook dat kost moeite en lef. En ik denk dat je dat kunt, mits je het lef hebt om je huidige vriend – waarvan je niet meer houdt – aan de kant te schuiven.
Vraag 2: Behandelt hij je slecht?
Ik ken een vrouw die dolverliefd was op een, ehm, niet zo’n goede man.
Laat ik het anders stellen. Deze man was goed fout. Hij was een veroordeelde crimineel. Ging niet zachtzinnig om met de vrouw in kwestie. Wilde nog wel eens buiten de deur uit eten gaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Al met al gedroeg hij zich als een enorme eikel.
Maar de vrouw in kwestie was verliefd op hem en wilde niet opgeven. Ze voelde zoveel voor hem, dat het heel moeilijk voor haar werd om afscheid van hem te nemen.
En daar had ze een mooie beredenering voor klaarstaan, toen ik haar ernaar vroeg:
“Ja, hij is niet perfect. Hij behandelt me niet goed, maar hij heeft mij juist nodig om te veranderen.”
En dat is waar het mis gaat.
“Voor de duidelijkheid: ik begrijp het.”
Ik begrijp het volledig dat jij je aangetrokken voelt tot een foute man
Er zijn namelijk ook voordelen waar weinig over wordt gepraat.
Foute mannen bieden niet hun excuses aan voor wie ze zijn. Ze doen waar ze zin in hebben. Gaan voor zichzelf en daarna voor hun vrienden. Ze staan voor wat ze willen.
Althans, dat is het ene type. Het andere doet zich compleet anders voor dan dat hij is. In eerste instantie lijkt hij lief, maar als je in een relatie met hem zit kom je erachter dat hij een enorme klootzak is.
Al met al gaat het om mannen die zowel voor als nadelen hebben. Die stoere man die doet waar hij zin in heeft, zal dus ook niet naar jou luisteren als hij iets doet wat jou pijn doet. En ga jij over zijn grenzen heen, dan kan hij daar gewelddadig op reageren.
In onze maatschappij hebben we afgesproken dat dit niet zo’n goed idee is. Niet alleen doen waar je zin in hebt is belangrijk, maar empathie ook. En…
Bij een foute man zit het met dat laatste vaak niet goed
Daardoor kunnen foute mannen goed leren om met vrouwen om te gaan. Ze hebben er veel gehad, puur omdat de meeste na een tijdje bij ze weggaan. Daardoor leren ze in het begin van de relatie zich anders voor te doen. Als goed aangepaste jongens die het goed met een vrouw voor hebben. Maar je kunt maar voor een korte periode je anders voordoen dan je bent. Brengt je partner langer tijd met je door, dan val je vanzelf door de mand.
Het verschilt van foute man tot foute man waarom hij zo is geworden. Sommige hebben pech gehad met een lastige jeugd. Anderen hebben een persoonlijkheidsstoornis, hoewel dit veel minder voorkomt dan je zou denken. Maar ook jonge mannen in hun “snuffelfase” – de fase waarin ze voor het eerst veel vrouwen krijgen – kunnen een tijdje hun empathie verliezen.
Hoe het ook zij, het maakt niet heel veel uit wat de oorzaak is. Wat wel belangrijk is, is of het gevolg hiervan is dat jij ongelukkig wordt. Als hij je slecht behandelt, kan het beter zijn om op tijd bij hem weg te lopen dan om lang te blijven hangen.
“Vecht niet voor een man die je slecht behandelt”
Sommige vrouwen zijn ervan overtuigd dat ze een foute man kunnen genezen van zijn slechte gedrag. Ik ken helaas situaties waarin een vrouw geslagen werd door haar man, hij regelmatig vreemd ging en haar over het algemeen als vuil behandelde. Toch ging zij niet bij hem weg. Simpelweg omdat ze medelijden met hem had. Haar redenering was: “Hij heeft een slechte jeugd gehad. Hij heeft nooit een goed voorbeeld gehad. Logisch dat hij me zo behandelt. Ik hou van hem en ik wil hem leren hoe het anders kan.”
Maar de trieste realiteit is dat een relatie van een paar jaar niet op kan tegen de 18 jaren van een slechte jeugd. In het begin van je leven ontwikkel je gewoontes. Als dit nare gewoontes blijken te zijn, dan kom je hier later nogal lastig van af. En een jong kind is een stuk meer te vormen dan een volwassen man. Een volwassen man kan alleen veranderen als hij het zelf wil. En zeg nou eerlijk. Als hij echt wilde veranderen, dan had hij dat al lang gedaan.
Maar ook als hij wel zegt te willen veranderen. Afhankelijk van hoe extreem zijn foute gedrag uitpakt, zit je met een man die bepaalde grenzen mist. Als jij jezelf daar aan wilt blootstellen is dat jou keuze. Maar de prijs die je hiervoor betaalt is hoog en het is maar zeer de vraag of je daar wat voor terug krijgt.
Extra vraag: Heeft hij al eerder deze fout gemaakt?
Nu we het hebben over hoe hij jou behandelt; normaal ben ik vergevingsgezind. In ons leven kĆŗnnen we fouten maken. Sommige verschrikkelijke dingen waar we spijt van hebben. Neem bijvoorbeeld vreemdgaan. Dit is verschrikkelijk, maar in de realiteit is het niet voor alle relaties het einde. Voor veel relaties is het nog mogelijk om verder te gaan.
Maar als het dan nĆ³g een keer gebeurt… dan is het een ander verhaal. Je weet nu dat het geen eenmalige fout was, maar dat dit gedrag van hem iets is wat hij niet kan veranderen.
Als hij je dus meerdere keren slecht behandelt, weet dan dat dit niet gaat veranderen.
Vraag 3: Krijg je wat je wilt?
Stel, je hebt te maken met een man die vreemd gaat.
Hij begint een affaire of heeft een of meerdere one night stands.
Tuurlijk maakt je dat boos en doet het je pijn. En ik wil zijn gedrag niet goed praten.
Probeer even je emoties aan de kant te schuiven bij het volgende stuk.
Ik weet dat het lastig is, maar als je hier open over kan nadenken heb je hier enorm veel plezier van.
Komt ie:
“Een man gaat vreemd als zijn behoeften niet in de relatie bevredigd worden.”
En nee, daar hoef jij je niet schuldig over te voelen. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn gevoelens, omdat je hier weinig controle over hebt. Maar hijzelf ook niet.
Elke man krijgt in zijn pubertijd een natuurlijke drang om met zoveel mogelijk vrouwen naar bed te gaan
Het wordt bewezen door het onderzoek wat laat zien dat de meeste mannen er over fantaseren om met 70% van alle vrouwen die ze op een dag tegenkomen naar bed te gaan. Wanneer een man in een relatie met je komt en vervolgens vreemd gaat, hoef jij niet per se het probleem te zijn. Het kan simpelweg betekenen dat zijn natuurlijke behoefte aan variatie sterker is dan zijn zelfbeheersing. Zeker als het een jonge man betreft, die nog weinig de kans heeft gehad om zijn fantasieƫn uit te leven.
Er is alleen Ć©Ć©n probleem. Ook al houden jullie zielsveel van elkaar, als hij behoefte heeft aan variatie kan een monogame relatie een beetje lastig worden.
Dan kan een open relatie uitkomst bieden. Steeds meer koppels kiezen hiervoor. Het is Ć©Ć©n oplossing voor het probleem. De andere oplossing is om het bijltje erbij neer te gooien en er gewoon mee te kappen.
En dat is hetzelfde wat jij je mag afvragen.
“Krijg ik genoeg in deze relatie om er mee door te gaan?”
Laat even de tekortkomingen van je partner los en denk aan je eigen fantasieƫn. Wat jij wilt bereiken en wat je daarvoor nodig hebt.
Wil jij graag trouwen met een man waar jij je helemaal bij op je gemak voelt, en geeft je vriend je vaak een onprettig gevoel? Dan kan je natuurlijk eerst proberen om een tussenweg te vinden, een compromis waarmee jullie allebei kunnen leven. Maar als dat niet lukt, en elk station gepasseerd is, dan kan het soms maar beter zijn om de trein van het spoor af te halen en een punt achter de relatie te zetten.
In de vorige vraag behandelde ik de foute man. De lichtere variant is een man die je niet geeft wat je nodig hebt. Net zoals het niet jouw schuld is als hij niet krijgt wat hij wil in de relatie, is het ook niet zijn schuld als jij niet krijgt wat je wilt. Er is maar Ć©Ć©n persoon die zich hierover schuldig mag voelen. En dat ben jij, mits jij in de relatie blijft zitten.
De eerste stap is om er iets aan te doen. Om het probleem met je man aan te kaarten. Ik kom er zo meteen op terug hoe je dit het beste kan doen. De tweede stap is om het nog een keer te proberen. Maar lukt het niet, dan is de derde en laatste stap om er een punt achter te zetten en zonder elkaar verder te gaan.
Als je een renpaard uitzoekt, wil je een paard dat hard kan lopen. Maar ook een paard dat de juiste kant op rent. Lukt hem dat niet, dan kan je hem beter laten staan en een andere uitzoeken.
Vraag 4: Blijf je bij hem omdat je bang bent dat je niemand anders kan krijgen?
Dit heb ik al even benoemd in vraag 1, maar het verdient zijn eigen stukje.
Zeker als dit je eerste vriendje is kan het je misschien nogal vreemd in de oren klinken, dat van partner wisselen.
Ik zeg ook niet dat je hem moet dumpen en dan gelijk naar een ander iemand moet overstappen.
Wat ik je wel aanbeveel is om je niet te laten leiden door je angst. Het geeft niets dat je het voelt, maar je kan je angst maar beter accepteren als een noodzakelijk kwaad.
Je angst is het signaal van je lichaam, dat je veel om iets of iemand geeft. In dit geval geef je natuurlijk veel om het feit dat je niet alleen hoeft te zijn. Dat je ’s nachts iemand hebt om tegen aan te kruipen, en overdag iemand om mee te praten. Zelfs als je niet meer van die persoon houdt, of hij je weinig geluk geeft, maakt dat voor je brein weinig uit. Want zolang hij de enige is waarmee je die band hebt, zal je brein het vervullen van die behoefte altijd met hem associĆ«ren.
Maar stel je eens voor dat je nog een vriendje zou hebben. Waarmee je hetzelfde zou ervaren, maar die een andere persoonlijkheid heeft. Iemand waarmee je meer plezier ervaart. Waar niet alleen je behoefte aan gezelschap wordt bevredigd, maar ook je behoeft aan een leuke tijd. Zou je keuze dan veranderen?
Als dit het geval is, dan heb je hiermee bewezen dat je relatie het niet waard is om voor te vechten. Je zou immers net zo blij zijn, of misschien wel nog meer, met iemand anders die beter past in je leven. In dit geval kan je beter je vriend loslaten. Dat is ook wel zo eerlijk voor hem. Hij verdient het ook om zijn leven te delen met iemand die van hem houdt en die volledig voor hem gaat, vind je ook niet?
Vraag 5: Heb je ditzelfde probleem in een eerdere relatie gehad?
Als je op dit moment in een fase zit waarin je niet tevreden bent met je relatie, is het tijd om de balans op te maken.
Heb je bijvoorbeeld in voorgaande relaties precies hetzelfde probleem gehad? En heb je het toen om die reden uitgemaakt? Dan is dat een indicatie dat het probleem bij jou ligt, en niet bij je man. En dat je er baat bij hebt om voordat je het uitmaakt, erover na te denken of en hoe je ervoor kan vechten.
Er is ongetwijfeld een hoop wat je kan doen. Ga eerst maar eens zitten. En schrijf op waar het in de voorgaande relaties precies misging. Wat was de oorzaak van dat het niet meer lukte? Welke overeenkomsten zijn er tussen de situatie toen en de situatie nu? En welke verschillen?
Zodra je goed hebt gedefinieerd wat het probleem is, kan het zijn dat de oplossing je recht in je gezicht aankijkt. In sommige gevallen hebben vrouwen gewoon moeite met het kiezen van een partner die niet net zo vervelend in elkaar zit als de vorige. Dit geldt bijvoorbeeld bij foute mannen.
Maar soms is het ook andersom…
… en heb je bijvoorbeeld zelf moeite met het uiten van je frustraties op een constructieve manier.
Hoe het ook zij: je kan een ander nooit de schuld geven van je problemen en verwachten dat het hierdoor spontaan beter gaat. Hou altijd de controle over je eigen levensgeluk, door eerlijk te zijn over aan wie het ligt. En als je dezelfde problemen met meerdere partners hebt, dan ligt het of aan jou, of kies je de verkeerde partners.
Als je van je vriend houdt en een probleem hebt wat je ook in eerdere relaties hebt gehad, dan raad ik je vooral aan ervoor te vechten. Weglopen heeft in dat geval geen zin. Je neemt het probleem immers mee. Althans, zo bewijst het verleden. Je kan dan wel op een nieuwe man overstappen in de hoop dat hij op magische wijze je probleem wegneemt, maar daar zitten mannen helemaal niet op te wachten. Zij willen met een vrouw daten die zo min mogelijk drama brengt en die weet wat ze wil. Want er is geen eer aan te behalen als wij het een vrouw naar de zin willen maken, en zij erg in de war is over hoe wij dat kunnen doen.
Dus vindt eerst uit wat precies het probleem is en los het dan op. Voordat je ook maar overweegt om op te geven. Kom je er niet alleen uit, zoek dan een relatietherapeut. Leg de bal ook niet te veel bij je vriend. Want een bevriende psycholoog legde me ooit uit dat als mensen in een relatie zitten met elkaar en alle twee hetzelfde probleem hebben, dat ze dit niet met elkaar kunnen oplossen. Dit omdat de andere persoon voor jou de oorzaak van het probleem is en alles uit zijn mond ongeloofwaardig en bevooroordeeld klinkt. Dan kan het zinvol zijn om wat professionele hulp in te schakelen. Daar is helemaal niets mis mee.
Vraag 6: Wat vinden mijn vriendinnen ervan?
Normaal ben ik er geen fan van om raad te vragen aan je vrienden en familie als het op relaties aankomt.
Zij hebben allemaal hun eigen agenda als het om jou gaat. En iedereen praat vanuit zijn eigen ervaring over relaties. Maar zij hebben geen ervaring in een relatie met jouw vriend. Althans, daar ga ik vanuit. Dan heeft het dus weinig zin om hun advies te vragen. In het beste geval hebben ze iemand gedatet die erg op je vriend lijkt, maar dat is het dan wel.
Maar er zijn gevallen waarin het juist perfect uitkomt dat ze niet met jouw vriend daten. Dat zij hun eigen agenda hebben en ervaring hebben met een ander soort mannen. En dat is wanneer je twijfelt of je vriend jouw slecht behandelt, en of het wel een goed idee is om bij hem te blijven.
Want als je vriend je daadwerkelijk slecht behandelt, dan zullen je vriendinnen door het vergelijkingsmateriaal wat ze hebben bij andere mannen, dit heel simpel aan je kunnen uitleggen. En omdat ze om je geven zullen ze dit maar wat graag doen.
Normaal ben ik er geen voorstander van om het advies te vragen aan mensen die op allerlei vlakken bevooroordeeld zijn. Maar in deze positie ben jij de meest bevooroordeelde persoon van allemaal. Ga maar na: je hebt een relatie met je vriend en daarom het meest in hem geĆÆnvesteerd van je hele vriendengroep. Jij bent dus het meest bevooroordeeld over je vriend.
Natuurlijk wordt het moeilijk om iets slechts over hem te zeggen als je veel tijd met hem hebt doorgebracht, en al je energie in hem hebt gestoken.
Dan kan je beter wat mensen inschakelen die hem wel kennen, maar wel minder tijd met hem hebben doorgebracht. En minder energie in hem hebben gestoken.
En als er nou Ć©Ć©n vriendin of familielid (bijvoorbeeld je moeder) helemaal losgaat over hoe verschrikkelijk je vriend is: maak je geen zorgen. In dit geval geldt: de meeste stemmen gelden. Als bijna al je vriendinnen je vriend een flapdrol vinden op Ć©Ć©n na, dan is de kans groot dat je op een roze wolk zit en niet in de gaten hebt hoe slecht hij je behandeld. Hetzelfde geldt ook voor je moeder. Soms kan je familie boos worden om je partnerkeuze. Maar dan heb je gelukkig je vrienden nog om als spiegel te dienen.
Al met al heb jij het meeste te winnen en te verliezen als je gaat kiezen om al dan niet door te gaan met je vriend. En als jij je inzet plaatst, wil je dus zorgvuldig inzetten. Dan kan je het beste zo veel mogelijk mensen inschakelen voordat je een beslissing neemt. Want door al hun ervaringen in hetzelfde spel, leer je de regels beter kennen.
En daarom vind ik het ook mooi dat je op deze site terecht bent gekomen. Ik heb als datingcoach letterlijk duizenden mensen gecoacht, waaronder een hele hoop mannen. Ik heb kennis genomen van al hun date-ervaringen. Alles wat je in de liefde kan overkomen heb ik gehoord en gezien. Door dit artikel te lezen profiteer je dus ook van een hoop datingkennis, zonder daarvoor zelf met duizenden mensen te hoeven werken. En dat is mooi meegenomen.
Vraag 7: Hebben we dezelfde toekomstvisie?
Ja, ik weet dat “toekomstvisie” een woord is wat vooral in slechte bedrijfspresentaties wordt gebruikt. En dat je op tenminste een paar armlengtes afstand wilt blijven van dit woord als het om je relaties gaat.
Maar laat ik je een voorbeeld geven.
“Monica had een man leren kennen.”
Hij sprak haar aan op een zaterdagmiddag in de stad. Van het Ć©Ć©n kwam het ander. Ze begonnen te daten, en langzamerhand begon ze verliefd te worden op hem.
Maar na een paar dates kwam ze erachter dat deze man helemaal niet in Nederland woonde. Hij was alleen even aanwezig voor zijn werk, en zou diezelfde maand weer terugvliegen naar Boedapest. Om over een paar maanden weer even terug te komen naar ons koude kikkerlandje, weer voor zaken.
Ze besloot dat het mooi geweest was, en eind goed al goed. Maar toen hij terugkeerde in Nederland, en ze dat op Facebook zag, begon het toch weer te kriebelen. Ze wisselden berichten uit. Gingen wat drinken. En ja hoor. Voordat ze het wist hadden ze een week lang niet veel anders gedaan dan tijd met elkaar doorbrengen.
Natuurlijk begon ze steeds verliefder te worden. Maar ze wist ook dat deze man vroeg of laat weer naar het buitenland zou vertrekken.
“En toen kwam er een crisis in haar familie”
Ik zal vanwege Monica’s privacy niet vertellen waar het om gaat (Monica is ook niet haar echte naam, trouwens). Maar geloof me dat het iets is wat je absoluut niet wilt meemaken. Monica dus ook niet.
Ze was behoorlijk overstuur, en de man waarmee ze aan het daten was kwam dit via via ter ore. Ook al zat hij in het buitenland, hij belde haar op en stelde haar gerust. Over de loop van een maand hielp hij haar om deze moeilijke tijd door te komen.
Waardoor zij nog verliefder werd. Mooi is dat.
Toen de crisis voorbij was voelde zij zich zo close tot hem, dat ze besloot dat het mooi was geweest. Hij was op dit moment aan de andere kant van de wereld, en ze besloot om hem per direct op te gaan zoeken. Ze nam vrij van haar werk, sprong in het vliegtuig en vloog zestien uur om hem dolgelukkig in de armen te vliegen.
“De twee weken daarna waren hemels.”
Het was net alsof ze een relatie hadden. Ze waren continu bij elkaar. Hadden geweldige seks. Genoten van het prachtige tropische eiland waarop ze vertoefden.
Maar langzamerhand begon ook de realiteit in te dalen…
Monica moest voor haar werk terug naar Nederland. De man zou voorlopig in het buitenland blijven. Sterker nog, hij had helemaal geen behoefte om naar Nederland te gaan.
Ze besloten het te negeren, en niet veel later vloog Monica terug naar Nederland.
En toen begonnen de problemen.
“Monica kwam erachter dat ze hem enorm miste.”
Ze kon niet wachten om hem opnieuw te zien. Maar hij was voorlopig niet van plan om naar Nederland te komen.
Zij vond de vakantie heel mooi, maar was ook heel opgelucht om weer thuis te zijn. Zij voelde juist dat zij thuishoorde op deze plek.
Het gevolg: ze had enorm veel tijd doorgebracht met iemand wiens levensstijl absoluut niet verenigbaar was met de hare.
En nu moest ze twee maanden lang liefdesverdriet door, puur omdat ze had gekozen voor iemand wiens toekomstvisie niet paste bij de hare (of andersom).
“Als jij in een soortgelijke situatie zit”
En te maken hebt met een man die een heel ander beeld van de toekomst heeft dan jij.
Dan heb je ruwweg twee keuzes:
- Zijn toekomstbeeld accepteren, en je eigen dromen niet uit zien komen.
- Het met hem uitmaken, en iemand zoeken die dezelfde toekomstvisie heeft als jij.
Waarvoor je kiest, is aan jou. Het hangt ervan af hoe belangrijk je dromen zijn, of hoeveel je daar voor over hebt. Kan jij je nooit voorstellen dat je elders zou wonen dan waar je nu bent, en sta je er niet voor open dat te proberen? Dan heeft het geen zin om wat te beginnen met een wereldreiziger.
En wat speciale aandacht is vereist voor het onderwerp “kinderen“.
Zeker als jij kinderen wilt en hij niet, is het heel belangrijk om er zo snel mogelijk een punt achter te zetten.
Een kinderwens is zo diep, daar moet je niet mee spotten
Een psycholoog vertelde mij over de groepstherapie die hij gaf aan vrouwen boven de 40. Hij zag dat het merendeel van de vrouwen zonder kinderen daar enorm veel spijt van had. Sommige vrouwen probeerden zwanger te worden via allerlei ingrijpende medische procedures. Soms lukte dit wel, en soms niet. Maar in alle gevallen was het verdriet erg groot.
Wordt niet zoals deze vrouwen. Je hebt maar een beperkte tijd dat je zwanger kan worden. Als jij kinderen wilt, moet je hier optimaal gebruik van maken. Er is geen enkele reden om op latere leeftijd een moeilijke medische procedure in te gaan, als je op jongere leeftijd de kans hebt gehad. Verspil dus niet je tijd met een man die geen kinderen wil.
Oh, en dit geldt ook andersom. Ben je met een man die wel kinderen wilt, en jij niet? Omdat je die kleine ettertjes absoluut niet uit kan staan? Laat je dan niet ompraten door hem om alsnog kinderen te nemen. Daar word je vroeg of laat doodongelukkig van.
Al met al is het belangrijk dat jullie dromen voor de toekomst enigszins overeen komen. Al is het maar om te voorkomen dat geen van jullie dromen werkelijkheid wordt.
Vraag 8: Ben ik vaker gelukkig of ongelukkig in deze relatie?
Ik schreef eerder in dit artikel over foute mannen.
Wat ik consequent zie bij vrouwen die in een relatie blijven met een foute man, is dat ze overschatten hoe gelukkig ze zijn.
Ze zeggen: “Ja, hij gaat misschien vreemd, en als hij boos wordt geeft hij me een klap…. Maar voor de rest van de tijd is hij heel lief.”
Maar als je dan vraagt: “Hoe vaak is dat? ”
Dan wordt het ineens heel stil.
En beseft ze zich dat het helemaal niet zo vaak is als ze dacht.
Dat ze deze denkfout maakt is logisch
Als je veel van iemand houdt, wegen zijn slechte eigenschappen natuurlijk veel minder zwaar dan zijn positieve. Je wilt namelijk niet zijn slechte eigenschappen, maar zijn liefde. En als je daarvoor soms door een laag modder moet ploegen, dan hebben de meeste mensen dit ervoor over.
Schaam je dus niet als je niet goed bent in het maken van een inschatting over of je gelukkig bent in een relatie. Als je erachter komt dat jouw vriend je slecht behandelt, of je simpelweg niet geeft wat je nodig hebt, terwijl je voorheen altijd dacht dat hij de perfecte man voor je was? Dan is dat niets om moeilijk over te doen. De meeste vrouwen maken deze fout een keer in hun leven.
Maar wat kan je er dan aan doen?
Pak een pen en papier. Maak een lijstje van de dagen die jullie samen hebben doorgebracht. Bedenk goed wat jullie toen hebben gedaan. Hoeveel dagen waren leuk? Hoeveel dagen waren stom?
Als er leuke en minder leuke momenten waren op Ć©Ć©n dag, zorg er dan voor dat je het gemiddelde neemt van die dag. Als hij bijvoorbeeld ineens heel boos werd zonder reden en de rest van de dag was hij wel aardig, kan je concluderen dat het geen goede dag was.
Hoe je dit precies bepaalt is ook een beetje aan jou
Jij weet zelf het beste wat je gelukkig maakt, en wat niet.
Tel nu hoeveel dagen je gelukkig bent geweest in deze relatie. En dan hoeveel dagen je ongelukkig was. Waren er meer gelukkige dagen dan ongelukkige? Dan weet je dat de relatie het waard is om voor te vechten. Maar weegt het niet tegen elkaar op? Dan is het beter om afscheid te nemen.
De reden hiervoor is heel simpel.
“Stel dat je een relatie hebt van tien jaar, maar de afgelopen zes maanden gingen slecht.”
Je weet dat je van iemand houdt, maar dat er een moeilijke periode is geweest. Je kan het dan uitmaken omdat je zes maanden een rotperiode hebt gehad, maar elke relatie gaat een rotperiode door. Als je denkt dat hier verandering in kan komen en je hebt zo’n lange geschiedenis met elkaar, dan zou je wel gek zijn om er uit te stappen. Er is geen reden om een potentiĆ«le kans op diep levensgeluk weg te gooien. Althans, dat vind ik.
“Maar wat nou als jullie drie maanden daten waarvan twee er vol zaten met stress? ”
Dan raad ik je aan om dit artikel lezen. Hierin vertel ik je wat je er aan kan doen, en of het nog de moeite is om voor hem te vechten.
Vraag 9: Heb je hem verteld wat je dwars zit?
Voordat je ook maar probeert te beoordelen of je relatie het waard is om voor te vechten, wil ik je iets heel belangrijks meegeven.
Jaren geleden had ik een relatie met een vrouw die erover dacht om het uit te maken. Ze had een lijstje gemaakt met de redenen om te blijven en de redenen om te gaan. Via-via kwam ik dit lijstje onder ogen. En wat schertste mijn verbazing? Het merendeel van de negatieve punten had ik nog nooit eerder gehoord.
En op het moment dat je vriend niet weet wat je dwars zit, en jou dit van binnen opvreet….
Dan kan hij hier helemaal niets aan veranderen. En is het dus ook niet zijn verantwoordelijkheid. Je kan iemand niet verwijten dat hij iets doet dat jij niet leuk vindt, als jij het hem nooit hebt verteld. Toch?
Daarnaast zag ik bij dat lijstje een aantal dingen staan die ik diezelfde dag nog kon en wilde veranderen.
Het waren kleine dingetjes die bij mijn ex een grote rol speelden, maar die voor mij helemaal niet belangrijk waren. En die ik zo kon veranderen.
Dat had ik ook graag voor haar over
Misschien is dat ook zo met jouw vriend. Misschien denk je dat hij helemaal niet bereid is om met bepaalde voorkeuren van jou rekening te houden. Als dat zo is, wil ik dat je nu opstaat, naar hem toe loopt en dat even grondig controleert. Misschien maak jij je druk over dingen waar hij geen weet van heeft en waar hij je graag mee wil helpen.
Maar realiseer je wel dat mannen en vrouwen anders communiceren. Ik ken genoeg situaties waarin vrouwen denken dat ze hun man hebben verteld wat er anders moet. En als je het dan aan die man vraagt, kijkt hij je aan met een blik alsof hij de Eiffeltoren ziet neerstorten. Evenzeer ontreddering als oprechte verbazing.
En het spijt me om te zeggen, maar in dit geval ligt het niet aan hem. Veel vrouwen lijken te denken dat “gedachtelezen” bij elke man in zijn vakkenpakket zat op de middelbare school. Maar sorry, dat is niet het geval. Wij kunnen veel aan jou ruiken, maar niet hoe jij je voelt en wat wij verkeerd doen. En ook als jij subtiele hints laat vallen dat je iets anders wilt, betekent dat niet dat wij die zomaar opvangen. Daarvoor zijn we simpelweg taalkundig niet voldoende ontwikkelt.
Sommige vrouwen zullen nu roepen dat dit wel een heel slap excuus is
Tegen die vrouwen zeg ik: kijk maar wat de wetenschap erover zegt. Mannen zijn emotioneel minder sterk ontwikkelt dan vrouwen. Vrouwen kunnen beter praten, met elkaar en tegen ons. Wij kunnen simpelweg niet al die signalen verwerken en daarom glipt er nog wel eens het een en ander door de mazen van het net.
Dus als je hem gaat vertellen wat er aan de relatie mankeert: wees zo specifiek mogelijk. In korte zinnen. Het liefst nog met iets wat hij concreet kan veranderen.
Vertel ook dat je het echt vervelend vindt, zodat hij begrijpt wat er in je omgaat. Maar doe ook dit in korte, duidelijke zinnen. Niet met tranen die over je wangen stromen, bonkende vuisten op zijn torso en een hoog en schril “Waarohooooooom?? ”
En dan is nog steeds de kans erg groot dat mannen het niet begrijpen. In zo’n geval kan je het beste het nog een paar keer herhalen, net zo lang totdat hij het snapt. Behandel hem maar als een drie-jarige kleuter als het op emoties aankomt. Want vergeleken met jou zit hij op dat niveau.
Maar wat nou als hij het probleem begrijpt, maar er niets aan wil veranderen?
Vraag 10: Wil hij er voor vechten?
Op het moment dat jij je ongelukkig voelt in de relatie, heb je zijn hulp nodig om daar wat aan te doen.
Want als hij gedrag vertoont dat jou ongelukkig maakt, zal hij de persoon zijn die verandert. En als hij dat niet wil, dan heb je een probleem.
Je kan je bedenken hoe belangrijk dat gedrag nou echt is. Snuit hij bijvoorbeeld zijn neus onder de douche, en vond je dit heel erg smerig maar begin je er nu aan gewend te raken? Dan is het de vraag of je het hierop uit wilt maken.
Maar gaat het om wat grotere dingen? Zaken die je van niemand zou pikken, en waarbij je hem wat meer ruimte gaf omdat je van hem houdt? Dan is het een heel ander verhaal. In zo’n geval wil je zo voorzichtig mogelijk zijn met wat je wel en niet laat gebeuren. En daarvoor heb je hem nodig.
“Je bent niet de enige in de situatie”
Als jullie in roerige tijden zitten in jullie relatie, dan is dit ook zijn probleem. Wil jij ervoor vechten, dan moet hij dezelfde motivatie kunnen opbrengen. Toont hij geen interesse om hier aan mee te doen, dan kom je nergens. En heeft het weinig zin om door te gaan.
En ook als hij zegt: “Ik wil doorgaan, en ik wil ervoor vechten.” Klopt dit met zijn gedrag? Merk je aan hem dat hij zijn best doet? Dat hij daadwerkelijk verder wil gaan? Wil hij echt veranderen? Merk je aan hem dat hij er behoefte aan heeft om bij je te zijn en jullie band sterker te maken? Of is het allemaal schone schijn en is hij stiekem helemaal niet bereid om zoveel te veranderen?
Er is niets frustrerender dan een relatie proberen te redden waarbij de ander er met de pet naar gooit. Je kan de kar niet alleen trekken, en dat hoef je dus ook niet te proberen. Loop weg. In deze relatie blijven zal je ongelukkiger maken, en dat is voor niemand de bedoeling. Ik vind dat jij net als ieder ander recht hebt om met een man te zijn die van je houdt en die je gelukkig maakt.
Bonusvraag 11: Spelen er verslavingen mee?
Dit is een uiterst goede vraag waar ik op gewezen werd door een vrouw die me naar aanleiding van dit artikel mailde. Over haar specifieke situatie wil ik niet ingaan, maar er speelde in ieder geval ook een verslaving mee van haar partner. Hij deed iets heel naars, en daar kon – of wilde – hij niet mee stoppen.
Mijn advies hierover is simpel:
Als je met een man samen bent en als hij geen hulp voor zijn verslaving wil zoeken of als hulp niet gewerkt heeft..
Ren dan weg.
Ik ken helaas te veel verhalen van mensen die zijn meegezogen in de vernieling die een gokverslaving of drugsverslaving van een partner kan brengen. Wordt alsjeblieft niet nog zo’n verhaal.
Bonusvraag 12: Hebben jullie kinderen?
Beschouw dit als een kleine voetnoot bij het bovenstaande. Waarschijnlijk weet je het ook wel en is dit een open deur, maar ik wil het toch graag even kwijt.
De effecten van een scheiding op kinderen zijn groot. Er is een hele waslijst aan wetenschappelijk onderzoek naar de effecten hiervan, en het is niet goed.
Als je kinderen hebt weet je dit vast al. Het betekent ook niet dat je in een relatie moet zitten die verschrikkelijk is. Waarbij hij, jij of jullie beiden als ouders een slecht voorbeeld zijn voor jullie kinderen. In dat soort gevallen hebben ze meer aan ouders die gelukkig zijn zĆ³nder elkaar, dan dat jullie ongelukkig mĆ©t elkaar zijn.
Maar mocht het meer een kwestie zijn van passie die weg is, sleur in de relatie of een ander probleem waar jullie samen misschien uit kunnen komen; probeer het dan voor jullie kinderen.
Hoe nu verder
Ik wens je veel succes met het beantwoorden van deze vragen. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is om de juiste beslissing te vinden.
Als je hulp nodig hebt, laat dan een berichtje achter in de reacties. Ik zal zo goed mogelijk antwoord geven als ik kan.
Als je besloten hebt om voor hem te blijven vechten en je relatie te redden, dan lees je best dit artikel om te weten hoe je dit beste doet.
En wil je meer leren over hoe je die ene speciale man helemaal verslaafd aan je maakt?
Hoe je er voor zorgt dat, als je besluit verder te vechten voor je relatie, jij je man zo motiveert dat hij er ook keihard voor knokt?
Hoe je, als je besluit te stoppen, weer een geweldige man vindt als je daar aan toe bent?
Laat dan hieronder je e-mailadres achter.
Ik stuur je dan het nummer #1 geheim om een man verliefd op je te maken.
En natuurlijk behandel ik je e-mailadres als vertrouwelijke informatie. Hij gaat bij mij in de kluis en ik gebruik hem alleen om jou het mannengeheim toe te sturen.
Hallo Tim,
Ik heb al een aantal keer je site gelezen en vindt je tips echt super!
Nu heb ik het volgende probleem en weet niet zo goed of ik door moet gaan met de relatie of niet.
Mijn vriend en ik zijn bijna 10 jaar samen en rond de 30 jaar. Het laatste half jaar is mijn vriend zich onuitstaanbaar gaan gedragen met veel meer stappen, tot diep in de nacht thuis komen en dan mij wakker maken om met vele mensen een eitje te bakken, tevens heeft hij ook een goede vriendin gevonden met wie hij goed kan praten, in het begin dacht ik echt dat hij vreemd ging maar hij doet alles in het openbaar en zorgt ervoor dat er iemand bij is als hij met haar omgaat, maar de laatste tijd is hij veel meer met haar gaan appen, stuurt een cadeautje als ze wordt geopereerd en gaat stiekum bij haar langs, de appjes leken soms op flirten maar er staat nooit in ik mis je of ik wil je enz. Dus ga ik er tot nu toe maar vanuit dat het niks vanuit zijn kant betekent.. Vanuit die van haar is anders en hij ziet dat totaal niet, ze volgt hem overal naartoe en duikt spontaan op, duwt mij aan de kant als ze met hem wilt praten, komt langs met haar moeder als ik niet thuis ben en ze geeft aan hem aan je mag me best zoenen hoor.. Hij heeft me het meeste hiervan verteld maar toch vindt ik het niet normaal dat hij met haar omgaat en heb tot vele ruzies toe aangegeven dat hij niet meer met haar mag omgaan, hij geeft aan dat hij dit niet kan omdat hij met haar kan praten, wanneer je vraagt dan kan toch bij mij daar ben ik voor geeft hij aan dat hij dit niet kan dus daarom wilt hij haar blijven zien.. Dit frustreert mij enorm. Daarnaast wilde we al een tijdje een huis kopen maar steeds haakte mijn vriend op het laatste moment af omdat hij bv liever in een nieuwbouw huis wilt wonen maar deze heeft hij weer afgehaakt omdat hij niet lekker in zijn vel zit en hierdoor had ik het idee dat er meer achter zat, ik ben zijn post gaan openen en kwam erachter dat hij schulden heeft, telkens had hij een logische verklaring omdat hij zich heeft ingekocht in het bedrijf 3 jaar terug heeft hij een dure verzekering en daar een lening voor, ik begon inmiddels aan alles te twijfelen dus heb stiekum zijn collega die zich ook had ingekocht gebeld en wat blijkt hij heeft zich helemaal niet ingekocht en het verhaal wat hij heeft opgehangen klopt dus niet, wanneer je hem hiermee confronteert dan ontkent hij alles en heeft zich nu ineens minder ingekocht maar als je dan vraagt wil je dit laten zien dan wordt hij boos dat je hem niet op zijn woord gelooft maar het klopt gewoon niet.. In de tussentijd ben in ook over kinderen begonnen en daarvoor gaf hij aan dat het hem ook wel leuk lijkt en hebben we het zelfs gehad op welke school de kids dan terecht komen geeft hij nu aan het niet zeker te weten maar als je dan doorvraagt geeft hij bv aan weet niet of ik ooit toe ben aan poepluiers en dat hij niet weet of zijn werk wel te combineren valt met een kind? Hij heeft sinds een half jaar wel aangegeven niet lekker in zijn vel te zitten maar kan niet aangeven hoe dit komt, geeft aan kon je maar eens in me hoofd kijken, en ik weet het allemaal niet.. Hij toont ook totaal geen emoties meer en nadat zijn ouders hem hebben geconfronteerd gaf hij zwetend in de nacht aan dat hij zich altijd het pispaaltje heeft gevoelt en zich door niemand gerespecteerd voelt!
Door zijn gedrag en leugens werd het onmogelijk voor mij om niet boos te worden maar in alles keert hij het om en geeft mij de schuld van alles.. Hierdoor heb ik aangegeven om even apart van elkaar te zijn om na te denken en dat vond hij prima. We zitten nu in de eerste week van 2 en ik wil nog ontzettend graag met hem verder en heb van alles vergeven maar wat je ook zegt niks komt bij hem aan, graag ontvang ik advies of hoe hiermee om te gaan stel hij wilt ook met mij verder.. ik heb zijn ouders van alles op de hoogte gesteld en zijn erg geschrokken en proberen met hem te praten want er is iets mis en ik weet dat dit eerst moet worden opgelost voordat we verder kunnen, nu maar hopen dat zijn boosheid niet te groot is geworden dat hij het niet meer ziet zitten.. Ik zou graag hulp hierin krijgen. Alvast bedankt!
Beste Tim,
Ik voel me op dit moment niet gelukkig in mijn relatie.
We zijn al 10jaar een koppel, waarvan 5 jaar trotse ouders van een flinke zoon.
We hebben van in het begin een heel hobbelige weg afgelegd, de eerste 3jaar heel veel ruzie gemaakt.
Misschien ook te snel lees na 6maanden gaan samen wonen.
Financieel niet altijd even gemakkelijk gehad al 4keer moeten verhuizen, onverwachte zwangerschap. Waarvan hij nu wel zegt dat hij een beetje blij is dat het zo is gebeurd anders was er nooit een kindje gekomen.
Maar nu heb ik dus echt het gevoel dat we gewoon bij elkaar blijven uit gewoonte, uit gemak, het is makkelijker rondkomen met 2 dan alleen en omwille van ons zoontje.
We leven naast elkaar, hij in zijn bureau achter zijn pc spelletjes spelen en chatten met vrienden, Ik alleen in de woonkamer met niet zoveel mensen om mee te praten.
We slapen zelfs vaak apart, ook omdat ons zoontje gemakkelijk bij ons in bed kruipt.
We doen amper nog iets samen, er wordt nooit geknuffeld. Als we vrijen is het echt gewoon de daad en dan elks op zijne kant van bed en dat was het dan.
Ik las dus even jou tips over vechten voor je relatie of stoppen?
Ik vind ook niet dat je moet vechten voor je relatie, wel je best doen. Mijn ouders zijn daar heel anders in, zei vinden als je gekozen hebt voor elkaar moet je je er maar zien uit te komen samen.
Ik begin dus bij vraag 1 zie je hem nog graag en daar begint het al, ik weet het niet. Ik kan bijna niks meer van hem verdragen, zie alleen nog zijn mankementen en zelfs de dingen die ik vroeger nog wel grappig vond vind ik nu gewoon vervelend.
Behandelt hij mij goed? na ja in vergelijking met mijn vorige relatie dat was een manipulatieve alcoholist, dus ja hij behandelt mij beter. Behandelt hij me zoals ik zou willen? Nee
Hij ziet ook alleen de negatieve dingen van mij en spreekt die ook uit, breekt me dan af, kan alleen de dingen zeggen die hem storen aan de dingen die ik doe of niet doe. Kan ook in bijzijn van andere amper iets goed over me zeggen, zelfs bij anderen kraakt hij mij af.
Ik zou graag wat appreciatie krijgen, wat genegenheid, gewoon gezellig knuffelen op de bank,ā¦
De seks op zich is geen echt probleem, als ik zin heb kan ik hem wel zo ver krijgen. Om het even zo bot te zeggen. Maar alles er rond de knuffels dat iets anders.
Hij gaat ook niet vreemd, dat is niet het probleem, maar ik zelf voel wel de drang om opzoek te gaan andere mannen om te kunnen krijgen wat ik wil.
We hebben het met elkaar hier over gehad. We hebben gezegd om elks ons best te doen zodat de ander zich geliefd voelt. Maar dat is heel moeilijk als je je telkens ergert aan de ander zijn aanwezigheid en ik probeer dat van me af te schudden, maar het lukt me echt niet. Dit gevoel heb ik al ongeveer 6maanden.
Blijf ik bij hem omdat ik bang ben dat ik niemand anders kan krijgen? Ja, vroeger wel, tot sinds 2 weken geleden. Ik ben opzoek gegaan naar andere mannen via een datingsite, geen gebrek aan geĆÆnteresseerden. Zijn het dan goede mannen, vaak niet nee. Ik dacht dat ik iemand gevonden had die ik graag beter had leren kennen, maar ik denk dat ik het verknald heb. Ik heb ook jou adviezen te laat ontdekt. Hij zegt ook dat hij het druk heeft en veel stress en de afstand is best groot we wonen 2uur met de auto van elkaar vandaan. Hij heeft me net geblokkeerd op whatsapp aiai.
Heb je dit probleem al in een eerdere relatie gehad? Nee dit is eigenlijk mijn 2de serieuze relatie en de vorige was echt een foute man, hij had een alcohol probleem en een persoonlijkheidsstoornis.
Wat vinden mijn vriendinnen ervan? Die weten daar niks van. Heb het wel een paar dagen geleden aan mijn zus uitgelegd. Zij zei me dat het uitmaken misschien wel ineens drastisch is en we er beter eerst aan kunnen werken, ze stelde voor om eens op dubbel date te gaan. Dat lijkt me geen slecht idee, want dat is al 5 jaar geleden dat we nog zijn uit gegaan.
Hebben we dezelfde toekomst visie? Ja op dat punt komen we best overeen. Behalve als er iets misloopt dat we een doel niet zouden kunnen bereiken, zegt hij dat hij misschien wel bij mij weg gaat.
Ben je vaker gelukkig of ongelukkig? ja ik ben ongelukkig in deze situatie want zoals de situatie nu is leven we eerder apart, maar samen en zou ik nog liever echt alleen zijn. En telkens als ik hem dan tegen het lijf loop, wat veel gebeurd als je samen woont voel ik irritatie, wil ik hem uit mijn buurt.
Zelfs over laatst we nog eens een gezellige avond voor de buis deden, waren er irritaties.
Heb je hem verteld wat je dwarszit? Ja, we hebben onze frustraties geuit op een rustige manier. en hij heeft eerlijk gezegd dat de dingen die ik graag van hem zou willen voor hem niet makkelijk zijn omdat hij deze dingen nooit heeft meegekregen van thuis en het nu zelfs zo ver is gekomen dat ik zelf tegen hem hetzelfde doe als hij tegen mij en dus het tegenovergestelde wat we beiden zouden willen.
Wil hij er voor vechten? hij wil zijn best doen en denkt als wij ons huisje hebben gekocht alles wel zal beteren omdat hij dan āminderā zorgen zal hebben. Wanneer ik denk dat er dan gewoon andere zorgen in de plaats zullen komen.
Ik wil hem dus gerust nog wat tijd geven en mezelf dus ook om te zien dat we inderdaad ons best zullen doen en of dat ook daadwerkelijk genoeg gaat zijn.
Amai het is een hele brief geworden.
Heb jij misschien nog wat extra advies voor ons, wat we nog kunnen doen of misschien zeg je wel dat het beter is er een punt achter te zetten?
Ik hoor het graag.
Vriendelijke groeten,
Magteld
Dag Tim,
Ik heb een relatie van bijna twintig jaar, waarvan bijna vijftien jaar getrouwd. We hebben twee fantastische kinderen. Het eerste jaar v onze relatie verliep heel goed, we hadden veel plezier en mijn man lachtte veel. Erna was er regelmatig ruzie. Ik was heel onzeker en jaloers, ik kwam uit een relatie met iemand die me een aantal keer bedrogen had. Maar dit is al meer dan 15 jaar geleden. Van jaloezie is nu geen sprake meer, ik heb dit verwerkt. Hij krijgt heel veel vrijheid. Mijn huidige partner heeft het altijd moeilijk gehad om met mij te praten over problemen. Zijn manier om het op te lossen is om heel boos te worden op mij, me uit te schelden, koppig te zijn en me een aantal dagen te negeren. Ik probeer dan een aantal keer om het uit te praten, maar dit is dan eenrichtingsverkeer en moet ik een aantal keer sorry zeggen. Ofwel neemt hij mij vast, zegt sorry en er mag niks meer over gezegd worden. Ik ben helemaal het tegenovergestelde en kan niet lang boos zijn. Ik haat ruzie. Maar sinds we een huis gekocht hebben en twee kinderen gekregen hebben is mijn man heel erg veranderd. Hij werkt sowieso veel en hard, maar is heel snel ontvlambaar (heeft hij altijd wat gehad, maar nu nog erger) en heel erg negatief ingesteld. Zo negatief, dat zelfs onze vrienden hier opmerkingen over maken. Hij regaeert ook daar heel snel geĆÆrriteerd tegen mij of de kinderen. Hij is sowieso geen prater, mr als we ergens op bezoek zijn lijkt het net of hij er met tegenzin is, hij wil ook altijd snel naar huis om daar op de zetel te gaan zitten. Ook als hij alleen afspreekt met zijn vrienden. Ook thuis lijkt hij depressief te zijn, ziet alles negatief en is snel geĆÆrriteerd. Verder slaapt hij veel en zou hij liefst de hele dag op de zetel liggen. Initiatief ih huishouden, met de kinderen of op seksueel gebied komt van mij. Eens lachen kan alleen door een van ons af te breken. Ziet hij ons niet meer graag? Ik denk dat hij ons doodgraag ziet, maar dat het zijn ingesteldheid is. Is hij depressief? Volgens hem is hij gelukkig, hij neemt antidepressiva zodat hij zich minder snel opjaagt en omdat ik hem voor blok zet dat ik anders niet meer met hem verder wil. Verder wil hij zich niet laten helpen… ik ben al met iemand gaan babbelen en zei dat ik al heel veel geprobeerd heb. Zelf sta ik heel positief en goedlachs ih leven, maar ik vind het moeilijk om dit te blijven owv zijn reacties. Ik haat discussies en ben er tot de laatste jaren altijd rustig in gebleven. Ik heb zelden discussie met anderen en micht het wel zo zijn, dan ben ik er kapot van. Momenteel merk ik dat ik tov mijn man ook heeln snel geĆÆrriteerd terug reageer en hem zijn gedrag verwijt. Ik weet niet meer wat ik best doe… scheiden (en kan ik dit aan) of blijven. Kan je mij misschien wat raad geven?
Hoi Tim,
Ook ik ben al maanden je site aan het uitpluizen, op zoek naar advies, antwoorden,…
Maar ik kom er alleen niet uit…
Ik ben een meid van 30 jaar en heb sinds anderhalf jaar een relatie (hij is ook 30).
We ontmoetten elkaar op het werk. Ik begon aan een nieuwe job en hij werkte er al. Hij had toen een relatie. Ik was vrijgezel. We waren collega’s en hadden veel plezier. Over het algemeen vond ik hem een superleuke kerel. Na een 8 tal maanden hebben samengewerkt werden onze gesprekken dieper en zochten we steeds meer elkaars gezelschap op. Hij vertelde me dat zijn relatie niet goed ging, waar ik een beetje van schrok want er was in het verleden echt niets dat er op wees dat dit zo was… als ik hem en anderen hoorde vertellen waren ze een supermooi en leuk koppeltje en zagen ze mekaar graag… Ik heb me bewust nooit gemoeid in de relatie. Heb hem vrij gelaten hier mee te doen wat hij dacht dat het beste was. Tuurlijk zag ik hem zitten en waren we wel dichter naar mekaar toegegroeid maar als hij zou beslissen zijn relatie verder te zetten, zou ik dit begrijpen en ook wel te boven gekomen zijn. Ze lastten een pauze in en na een week kwam hij met het nieuws dat ze er definitief een punt hadden achter gezet. Ongeveer een maand later begonnen wij een relatie…
Ik was tot over mn oren verliefd op hem. Ik had een relatie van 10 jaar achter de rug (was een 3 tal jaar vrijgezel) en heb hem mijn volledige hart gegeven.
Al van in het begin van onze relatie was het moeilijk. Hij bleef chatten en smsen met zijn ex, heeft er zelfs in het geheim mee afgesproken, ze hebben mekaar gekust…
Ik heb me in die periode altijd op de tweede plaats gevoeld. Ik voelde ook van hem niet de liefde die ik verdiende of die er zou moeten zijn bij de start van een relatie.
Hij was heel fel bezig met zichzelf, zat constant aan zijn computer of op zijn gsm… er kwamen ruzies van. Ik wou dat dit gedoe stopte met zijn ex… ik kon hier niet mee leven. Onze ruzies zijn ook niet normaal te noemen… hij scheld me uit voor de meest lelijke dingen… achterlijk wijf, ziekelijk mens, klein kind, kutwijf, ik ben psychisch niet in orde,… ik kan er wel 10 bladzijden van opschrijven. Ook van in het begin zegt hij me constant dat ik mn spullen moet pakken en moet afbollen. telkens opnieuw krijg ik dit te horen… Ik heb in het afgelopen anderhalf jaar al zeker 50 keer alles ingepakt… ben 4 keer effectief met alles terug naar mn moeder gegaan.
Ik stelde me serieuze vragen bij hem en zijn manier van denken… is dit wel normaal? Ik had echt het gevoel in een relatie te zitten met een zeer dominante persoon, kan het zelfs niet goed omschrijven… Na een aantal maanden ging het gedoen met zijn ex wel voorbij… het was volgens hem nog een soort verwerking waar ie doormoest… ten koste van mij dan maar…
Intussentijd werd er steeds meer van mezelf weggenomen. Ik heb in mijn leven zeer veel meegemaakt, en heb daardoor geleerd dat je maar 1 keer leeft en moet genieten van elke moment en de kleinen dingen. Ik ben een heel sterke persoon, goed van hart, altijd paraat voor anderen, vrolijk, sociaal, genietend van het leven, wil veel dingen doen, zien en leren,… ik heb echt wel de juiste mentaliteit en visie over het leven daar ben ik voor mezelf 100% zeker van (of dat was ik toch en dat probeer ik me voor mezelf tot op vandaag nog voor te houden)
Er werd steeds meer van me weggepakt Tim… eerst ging het over mn vrienden, mensen die ik al jaren ken, waar ik inmiddels eigenlijk geen contact meer mee heb, alleen vrienden op facebook maar mensen die in mn hart zitten… ik moest die mensen van hem verwijderen want ze vonden mijn foto’s leuk… ook nieuwe mensen die ik leerde kennen moest ik op alle wijzen blokkeren… als ik een foto post ben ik een aandachtskindje van 16 jaar… al die sociale media maken mij ziek, ik moet dat allemaal verwijderen want ik word daar gek van…
Ook word ik constant valselijk beschuldigd van vreemdgaan… elke man die mn pad kruist daar heb ik mee in bed gelegen of er is altijd wel een opmerking.
Als ik me aankleed om gaan te werken dat denkt ie dat ik een date heb met een andere man ofdat ik mn baas van 60 jaar wil verleiden… terwijl ik dan gewoon een hemdje en een jeans aanheb…
Ook mn familie word me een beetje ontnomen… we zijn allebij van een andere streek en woonden een uurtje uit mekaar. In het begin is hij een paar keer bij mijn mama geweest (woonde bij haar samen met mn broer). Op een dag had ik ruzie met mn mama en broer en zijn er een aantal verwijten gevallen (uiteindelijk van mn moeder wel terechte verwijten). Voor mijn vriend was dit al ‘de druppel’ en hij wou met mn familie nooit niks meer te maken hebben… dit was en is onredelijk, geloof me…
Mijn familie doet er alles aan om hem alsnog de hand te reiken maar tevergeefs. Ondertussen was ik bij zijn ouders gaan inwonen. Omdat hij niet wou verhuizen of niet in de helft van de afstand wil gaan wonen. Ik gaf dus heel veel op. Mijn contact met mn familie blijf ik onderhouden maar toch is er altijd wel een commentaartje hier of daar als ik dan tijd bij hun wil doorbrengen. Zelfs kerst heb ik alleen met mn familie doorgebracht omdat hij ondanks hij uitgenodigd was, niet mee wou…
De ruzies met scheldpartijen zijn over de hele lijn gebleven. Telkens weer met dezelfde woorden, alles is mijn schuld, ik verziek zijn leven, hij haat mij en heeft spijt me te leren kennen, hij is nooit zo geweest en ik heb hem zo gemaakt. Ik ben een zottin en ik zal nooit een deftige relatie kunnen hebben… zowel over messenger als over whatsapp als persoonlijk, ik word steeds met de grond gelijk gemaakt, echt geraakt in mn ziel. Na zoveel tijd begin ik ook steeds meer aan mezelf te twijfelen… WAT IK NIET MOET DOEN!! want ik weet nog steeds diep in mezelf dat ik wel de juiste waarden meedraag…
Na het hele ex-gedoe ging het een tijdje beter, aantal weken, het wantrouwen bleef wel en zo ook de ruzies… hoewel we elkaar wel graag zagen en het op de momenten da het goed ging het ook echt supergoed zat. Zolang ik maar niet te sociaal was of niet te gelukkig…
Hij veranderde van werk en moest hiervoor een week op opleiding in Sittard op hotel.
Daar leerde hij een meisje kennen, waarover ie loog tegen mij. Weer een barst in onze relatie… Ik pakte weer maar eens mn spullen maar na een goed gesprek over eerlijkheid en vertrouwen kwam het weer goed.
We maakten de afspraak altijd eerlijk te zijn over alles. Maar dat gebeurde niet… hij loog over berichten en ondertussen beschuldige hij mij van vreemdgaan. Terwijl ik echt iemand heel trouw ben en dat ook altijd zal zijn!
Een aantal maanden later moest ie weer op opleiding. Hier had ik enorm veel bang voor maar hij beloofde me eerlijk te zijn over het feit dat zij ook aanwezig was en hij beloofde me niets mis te doen… daar begon het al… lang verhaal kort: hij loog over de hele lijn. Hij wist op voorhand dat ze er ging zijn en heeft mij voorgelogen, een ganse week lang, er zijn foto’s van hun samen verschenen en als dat nog niet genoeg was hebben ze ook nog een keertje sex gehad daar.
Ik was kapot Tim… nog steeds eigenlijk… Hij kwam thuis en ik heb meteen een punt gezet achter de relatie. Dit was genoeg geweest. Een aantal dagen later kreeg hij een hartaanval… ik ben onmiddellijk naar hem gegaan en ben niet van het ziekenbed geweken. Praten over wat er was gebeurd deden we niet echt maar hij zei me dat dit echt een wake up call was. dat ie besefte dat hij zo fout was geweest en vroeg me om een laatste kans… ik heb hem die gegeven, denkend dat we dit ook wel zouden overwinnen mits eerlijkheid…
We gingen samenwonen (nu een tweetal maanden) bij hem in de buurt. De eerste twee weken ging alles perfect maar toen begon het hele spelletje weer… ik vraag hem uiteraard heel vaak met wie hij aan het appen is en ben natuurlijk ook wantrouwig nu maar probeer dit toch te bespreken. maar het escaleert gewoon altijd. als ik hem durf te vragen met wie hij stuurt beginnen de verwijten weer. zelf is hij ook nog steeds wantrouwig naar mijn toe (zonder reden). De ruzies werden ook heftiger… hij begon me te bedreigen en ik ben ook soms echt bang van hem geweest.
Uiteindelijk ben ik op een punt gekomen dat ik 2 weken geleden uit de relatie ben gestapt. Omdat ik mezelf volledig kwijt ben en niet meer weet wie ik nu eigenlijk nog ben… Ik was zo’n enthousiaste meid en nu lijkt het of ik gewoon een hoopje ellende ben.
Ik heb hem in eerste instantie tijd en ruimte gevraagd om terug tot mezelf te komen en te kijken of ik dit nog wel allemaal wil…. Het is gewoon zo moeilijk omdat deze slechte momenten zich afwisselen met extreem gelukkige momenten…
Elke dag krijg ik berichten om me te dwingen een antwoord te geven of ik nog verder wil ja of neen, hij wil nu nu nu een beslissing horen en als ik die niet kan nemen dan zet hij het wel stop. (hij zegt dat dan wel maar de dag erna is ie weer aan het smsen).
Inmiddels ben ik met hem nog gaan praten en deze stap die ik nu gezet heb lijkt hem wel echt wakker geschud te hebben… hij weent als een klein kind en zegt me dat hij me doodgraag ziet, enkel een toekomst met mij wil en hier alles voor wil doen. hij is bereid in therapie te gaan, oplossingen te zoeken voor zijn manier van ruziemaken en het wantrouwen, wil verzoenen met familie, kortom hij wil alles doen. Al zijn woorden lijken ook echt recht uit zijn hart te komen en hij vraagt me om een aller aller laatste kans… hij vraagt me om hem de kans te geven mij te bewijzen wie hij echt is, een liefdevolle zorgende partner. En als het dan nog mislukt na x-aantal tijd, we er toch alles voor gedaan hebben en onszelf niets kunnen verwijten…
Dit is een beknopte versie van het hele verhaal want ik kan niet omschrijven hoe het allemaal werkelijk voelt en er zijn ook zoveel dingen gebeurd en gezegd…
Ik wil dit allemaal heel graag geloven, maar kan ik het geloven? Het is moeilijk te geloven dat hij ineens wel al die dingen kan omdat ik het nooit van hem heb gezien, of toch heel weinig. Langs de andere kant heb ik hem van tevoren nooit zo gekend als ‘slechte persoon’ toen we collega’s waren was ie helemaaaaaaal zo niet en ook in zijn vorige relatie claimt hij niet zo geweest te zijn… Hij zegt dat het bij hem een opstapeling geweest is van verwerking, problemen met zichzelf en dan die hartaanval waar ie het heel moeilijk mee heeft….
Dus hier sta ik dan, op het grootste kruispunt in mn leven, want ik ben 30, heb nog geen kindjes en ja… het is gewoon nu het moment waarop ik moet beslissen wat ik met mn leven wil.
Als ik voor hem kies, dan moet ik daar ook zelf 100% voor gaan… maar kan ik dat nog? Ik zal altijd bang zijn mezelf bloot te geven en denk dat ik nooit meer de onbezorgde ik zal zijn… En okĆ©, het kan zijn dat hij effectief veranderd en we alsnog het meest gelukkige koppeltje worden en al mn zorgen verdwijnen… maar ik DURF hier na alles niet meer in geloven…
Ik zit echt in een tweestrijd, langs de ene kant wil ik het niet meer en voel ik me goed hier thuis bij mn mama… weet ik ook dat ik nog wel een leven kan opbouwen zonder hem. Maar langs de andere kant kan ik het ook niet gelijk loslaten… ik blijf twijfelen over zijn goede bedoelingen want ondanks alles zag ik hem echt doodgraag en is het heel moeilijk om los te laten. Neem ik het risico en geef ik dit nog een kans? of bijt ik door en maak ik er definitief een einde aan?
Liefs,
Roodkapje
(ps: alle reacties welkom!)
Hoi
Ik heb een relatie van bijna 4 jaar. We zijn een periode daarin uiteen geweest voor 2 maand omdat hij het niet meer zag zitten maar dan is hij teruggekomen en er volledig voor gegaan. Nu heb ik het probleem dat ik sinds september minder verliefd ben. We wonen nu samen omdat ik dacht dat het ging verbeteren.de discussies waren eerst erger maar nu geleidelijk niet meer. We zijn nog steeds goeie vrienden maar het verliefdheid is niet beter, ik heb steeds minder tot geen zin meer in sex met hem en irriteer mij als hij mij aanraakt. Ik weet dat dat niet meer zo kan blijven duren. Maar weet niet of het iets tijdel is of ik er een punt moet achter zetten. Hij is zelf heel lief en grappig. Is hij gewoon een vriend geworden en niet meer dan dat of is dit normaal na 4jaar of moet ik op mijn tanden bijten minder egoistisch zijn en tegen mijn zin toch verkocht proberen. Ik heb hem meegenomen op weekend of het stad in , eens weg gaan en nieuwe dingen probeer. Maar helpt niet. Of is het iets tussen mijn oren dat ik denk dat er geen toekomst in zak zitten en er niet volledig kan voor gaan daarom? Ik weet het niet goed. Wanneer is het niet goed en wanneer stoppen met denken en content zijn met wat je hebt š
Hallo Tim,
Situatie is deze ik heb relatie van nu bijna 9 maanden, lieve eerlijke man, attent alles .
Laatste vijf maanden is hij depressief daar hebben we nu over gesproken want ik ben ook nu leeg aan het worden. Ik heb gezegd uit mijn gevoel wat het met mij doet. Een knuffel is er maar meer ook niet de laatste tijd. Ik loop op mijn tenen dat wil ik niet meer. Hij weet het en ziet het en vindt het moeilijk. Hij kan zich niet geven en zegt ook ik wil wel maar ik klap volledig dicht. Een zoen is al moeilijk, en als hij het gevoel heeft dat het moet… Dan lukt het helemaal niet. Ik heb gezegd dat hij beginnen “moet” bij zichzelf, geen druk maar ergens beginnen om een weg in te slaan naar beter. Ik weet het even niet meer, hem loslaten kan ik nog niet, ik wil hem nog de tijd geven om die omslag te kunnen maken. Ik durfde niet eens te zeggen dat ik het misschien niet eens meer trek zo nog maanden door te gaan. Is het reĆ«el van mij om dit nog een kans te geven of investeer ik in hopeloze zaak? En ja de periodes van gelukkig voelen zijn er niet veel. Maar ik zie dat hij worstelt en anders wil. Een dokter bezoeken wil hij niet, medicatie ziet hij niet zitten nl. Misschien moet ik hem zeggen ga aan jezelf werken en neem die tijd. Hij houd van mij en verwijt zichzelf dat hij nu zo in zijn vel zit,. Afgesproken is dat ik vooral mijzelf ben en alles zeg wat ik voel en niet continue alles op een weegschaal leg wat ik tegen hem wil zeggen. Hij zegt ook nee jij bent er ook nog dat hoort in een normale relatie , dus visa versa praten praten. Na dit gesprek de dag erna… Hij kan zich niet geven… Een echte zoen lukt niet, ik ga er niet om vragen…. Ik weet het even niet meer. Ik weet hoe hij was en daarom valt mij dit zo moeilijk hem zomaar aan de kant zetten nu? Heb jij een kijk hierop voor mij?
Hallo Tim,
10 jaar ong.een relatie
Elke ontmoeting na die tijd telkens weer een wrang gevoel van gekwetst worden door zijn woorden.
Elk gesprek bleef ik vast houden aan hoop en verandering, verbetering, en toch blijft het bij elke ontmoeting dat ik weer gekwetst word door zijn woorden.
Woorden die mijn acties of doen of laten weer naar beneden duwen, het stopt gewoon niet.
De ene keer zegt hij ik stop ermee, het is uit.
De andere keer verwacht die en vind het heel normaal dat ik mee moet naar fam. feesten en ik daarbij hoor met hem.
Ik kan dit niet rijmen, Er is niks , relatie stopt naar je hoort erbij.
Dit geschommel gedrag met verkeerde woorden is mij teveel, ik hou van opbouw en emphatie , warme woorden die stabiel en eerlijk zijn als iemand dat echt zo voelt.
Zo kan ik emotioneel niet binden, hij wilde een paar jaar terug een vriendin naast mij erbij, gewoon een vriendin zonder relatie, het werd zo gebracht dat ik niet voldeed aan zijn relatie en vriendin daarin kunnen zijn.
Nu heeft hij een vriendin gewoon vriendin, en vind het daar gezellig,
Naar mij toe hoor ik alleen wat er aan schort bij mij thuis, gezellig bij mij? nooit heeft die zulke opbouw woorden laten horen. Bij mij vind die altijd kritiek en dat ik maar moet veranderen in dat wat hem irriteert. Emphatie en een warm hart kon die niet voelen zei die in begin van relatie al, ja en ik ben blijven geloven dat je daar wel naar toe kunt in jezelf.
Hij gelooft dat hij alles heeft gedaan voor mij, zich in heeft gezet voor de relatie, Ik voel die hart warmte niet, verstandelijk en zo weinig mogelijk willen voelen.
Dan kom je op een punt nu, is dit de persoon waarmee ik alle menselijke gevoelens kan aanraken en daar respect voor heeft?
Of gebeurt het dat als ik mijzelf ben er dan weer kritiek over mijn voelen en eerlijkheid daarvan komt? Hij wil dat iemand echt is, alleen wanneer ik dat doe, dan komt daar weer afkeuring over.
Hoe kun je dan eerlijk en open blijven?
Heb jij hier mannen wijheid geheimen hoe hiermee om te gaan?Introvert, kritisch, dominant, verstandelijk.
Heey tim
Ik heb totaal niet zo lang een relatie.
Maar er zijn aparte problemen.
Ik vind dat ik dit ook niet op de internet hoor te zegge of te bepraten.
Ik zou het wel heel erg fijn vinden om erover te praten met jou.
Groetjes
Hoi Tim, ik heb al jouw verhalen gelezen en toch nog weet ik echter geen raad wat ik nu mee moet doen. Mijn man is vorige jaar december 4.5 maand op missie gegaan. Hij is militair.. half februari van dit jaar hoorde ik daarna steeds minder van hem. Afgelopen april kwam hij thuis van zijn missie en was hij niet blij om weer thuis te zijn van zo’n lange maand weg te zijn geweest. Dacht dat hij moe was. Heb hem laten gaan. Ook deed hij daarna ook zo afstandelijker en we vrijen ook niet meer. Iedere x word ik afgewezen als ik zin in mijn man heb. Afgelopen augustus was hij naar zijn werk. Hij had zijn mobiel vergeten, die lag thuis op de kast in de woonkamer. Toen ik zijn mobiel gevonden had, twijfelde ik al of ik erin ga snuffelen.. en toch heb ik in zijn mobiel gekeken. Want ik vertrouwde mijn man sinds hij thuis is van zijn missie in het buitenland niet. En ja hoor… Ik heb in zijn mobiel gekeken en blijkt… Hij had een relatie met een vrouw waar hij op missie ontmoet had en ook nog 1 jaar een relatie met een vrouw uit Apeldoorn. Ik heb al die berichtjes gelezen en ik kon mijn ogen niet geloven. Pijn in mijn hart en kapot was ik, ben ik met mijn dochtertje naar mijn schoonmoeder gegaan en heb zijn mobiel meegenomen. Ik samen met zijn moeder in zijn mobiel gelezen. Mijn moeder heeft die vrouw uit Apeldoorn gebeld en die vrouw vertelde dat ze al ruim 1 jaar relatie hadden met elkaar. En ook heeft mijn moeder een bericht gestuurd naar die vrouw in het buitenland. Ook in zijn mobiel zaten meerdere vrouwen foto’s zelfs naakt. We hebben daarna samen met mijn man besproken en hij wilde er niet over praten. Wat er gebeurd is is verleden tijd zei hij. Nu het november is, doe ik nog steeds net als voordat hij op missie ging. Voordat hij op missie was, ging het goed tussen ons. Op die laatste dag dat hij op missie ging, zei hij ik hou van jou! In de auto, deed hij met hand kusjes en reed hij weg. Ik heb gisteren nog aan hem gevraagd wat de bedoeling allemaal is en wat Hij nou wilt? Hij doet mij nog steeds geen liefde geven, raakt mij niet meer aan en we hebben ook geen seks meer. Ook zit Ik met een probleem, onze dochtertje moet ingeschreven zijn op de basisschool. En als hij nog zo blijft, ik onze dochtertje niet in laat schrijven op de basisschool in onze woonplaats. Ik heb van alles geprobeerd. Ik heb ook tegen mijn man gezegd, dat ik aan onze huwelijk werkt en dat hij dat nog steeds niet doet. Hij zei ja klopt. Als hij aandacht wilt, gaat hij naar onze dochtertje en daar gaat hij mee knuffelen. Wat en hoe hij nu bij onze dochtertje doet, deed hij toen ook altijd bij mij. Hij krijgt alles wat zijn hartje begeert. Maar ik krijg sinds hij weer thuis is van missie geen liefde meer van hem. Het gekste is dat hij wel dingen voor mij doet als ik hem vraagt. Wel dingen doen voor mij maar de liefde ontbreekt. Ik geef hem iedere dag liefde en werkt aan onze huwelijk. Wat een drama. Zijn moeder die gelooft dat wij langzaam naar elkaar toe groeien. Ik hoop het ook maar hij werkt er niet aan.
Hoi Tim,
Ik zit heel erg te twijfelen of ik bij mijn man wil blijven… Of ik nog van hem hou vind ik een hele moeilijke vraag… ik weet wel dat ik een goede vriendschap voel tussen ons beide maar ik boel mij niet aangetrokken tot hem meer… komt we ook bij dat ik bijna een half jaar vreemd ben gegaan… dit doe je toch niet als je nog van hem houd?? Hij weet ook dat ik vreemd ben gegaan en vergeeft mij dit.. Keuze maken vind ik heel moeilijk.
Hoi Tim,
Ik heb al een aantal tips van je gelezen, maar ik kom er niet aan uit.
Ben iets teveel beschadigd in de afgelopen 1,5 – 5 jaar.
Man met PTSS, waardoor ik ook PTSS kreeg.
Hij heeft wel te kennen gegeven, op deze manier niet door te willen, maar net na de feestdagen, bleek hij een woning aangeboden te hebben gekregen (had zicht daar dus ook voor ingeschreven, zonder mij daarvan op de hoogte te brengen).
De zoveelste figuurlijke klap die ik kreeg. En daarmee lijkt ook mijn liefde over te zijn (heb psychisch veel moeten incasseren de afgelopen 2 jaar; deed niets goed).
Ik zit nu zo in de knoop met mezelf en met mijn gevoelens.
Ik kan niet eens zeggen of ik nog wel van hem houdt.
En moet ik noch ‘vechten’ na 2 jaar kloterelatie (we zijn bijna 19 jaar samen, wv 17 jr getrouwd).
Hallo Tim,
Sinds een jaar hebben mijn vriend en ik een huis gekocht samen daarna is het eigenlijk helemaal mis gegaan. Ik kreeg zelf wat gezondheidsproblemen, waar ik mij niet genoeg in gesteund heb gevoeld door hem en ben afstand gaan nemen onbewust. Hij is helemaal gedoken in het opknappen van het huis. Nu een jaar later komt het er op neer dat wij ver uit elkaar gegroeid zijn en het meer voelt alsof we huisgenoten zijn. We hebben een goede band en kunnen het ook gezellig hebben met elkaar. Maar de frustraties en irritaties voeren de boventoon. Afgelopen week besloten even afstand van elkaar te nemen, ik logeer nu 2 weken bij mijn ouders en in deze 2 weken hebben wij dates. Wij vinden beide dat we voor de relatie moeten vechten (9 jaar) maar hij geeft ook aan dat het voor hem moeilijk gaat worden omdat zijn gevoel echt veranderd is. Ik vraag mij dan weer af of vechten nog zin heeft?
Groetjes
Dag Tim,
Ik ben nu 4 jaar samen met mijn partner. Wat hadden wij het mooi samen met alle kinderen uit ons eerdere relatie. Ik merk dat de laatste 6 maanden veel is verandert.
Ik voel mij niet meer begrepen en krijg het gevoel dat ik moest smeken om zijn liefde.
Als ik hierover begin dan zie ik beren op de weg. Aanraking is ver te zoeken. Als ik vraag om er wat aan te doen krijg ik opgetrokken schouders. Hij laat het bij mij liggen en sluit zich totaal af. Hij is erg stil geworden en zit in zijn eigen wereld.
Geeft aan dat hij verdooft is en niet weet hoe nu verder. Ik had gehoopt dat hij weer op de zelfde trein met mij wou gaan om te kijken of het nog te redden valt. Als antwoord krijg ik dan we gaan zien hoe de trein gaat lopen. Op dit moment voel ik de kar alleen te moeten trekken. Ik krijg duidelijkheid of hij er nu mee wil stoppen of dat wij ervoor gaan. Ik verwacht geen wonder maar het liefs stapje voor stapje vooruit gang. Ik weet dat ik hier een grote rol zelf in heb gespeelt dat het zover is gekomen. Want het is makkelijke om het bij hem neer te leggen wat er mis gaat in onze relatie. Ik durf mijn fouten toe geven. maar op een of ander manier kom ik niet meer bij hem over. Vanaf november probeer ik al aandacht te vragen of hij tijd voor mij vrij wil maken zodat wij aan onze relatie kunnen werken. Hij zegt dat hij zijn best doet en probeert maar dat het lijkt wat hij laat voelen of zien verkeerd overkomt of verkeert begrepen wordt. Als ik hem vraag of hij wil dat wij er een punt achter zetten zegt hij nee dat niet maar hij zegt ook niet dat ik moet blijven. Soms krijg ik het gevoel dat hij de keuze bij mij neer legt.
Ik heb voor nu besloten om de druk van de ketel te halen zodat het niet steeds over onze problemen gaat. Ik merk dat ik hier ontzettend verdrietig van word omdat ik hem mis op alle vlakken. Er gaat van alles door mij heen. Of ik nu wel even weg moet gaan of dat ik dat leuk setje aantrek of dat ik ermee moet stoppen. Ik word van emoties heen er weer geslingerd. Ook heb ik het gevoel dat hij de laatste maanden druk is met een andere vrouw. Hij gaat steeds vaker de deur uit na iemand die ik niet ken. Hij is druk op zijn telefoon, en schrikt als ik even mee kijk. Dit is 2 jaar geleden ook gebeurd in onze relatie. Als ik hem vraag of er een ander dame mee speelt , zegt hij nee hoezo. (Gelukkig kwam het vertrouwen twee jaar geleden weer terug en hadden wij het weer fijn samen)
Ik merk dat ik niet meer de spontane meid ben die ik was. Het zuigt mij compleet leeg nu!! Ben toe aan rust maar ben mega bang dat ik hem juist de kant van die vrouw stuur wanneer ik afstand zou nemen.
Het blijft moeilijk om de keuze te maken.
Groetjes Til
Hallo Tim,
Graag wil ik reageren op je artikel. Ik heb hem helemaal doorgespit maar kom er niet uit. Ik ben 27 en heb 2 kindjes van 3,5 en 1,5. Ik ben nu 8 jaar samen met (inmiddels mijn man). Maar onze relatie heeft mij altijd moeite gekost. Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel erg verliefd op hem geweest maar daardoor heb ik ook altijd heet idee gehad dat ik niet goed met hem kan praten. Juist omdat ik zo verliefd op hem was een doodsbenauwd was dat hij bij me weg zou gaan heb ik nooit ergens wat van gezegd. Dit is er nu in geslopen.. als ik met mijn ouders of zussen praat kan ik precies zeggen hoe ik me voel en hoe ik de relatie vind. Maar als ik met hem praat draait hij alles om een val ik stil waardoor het uiteindelijk mijn schuld is.. wat ik op dat moment ook daadwerkelijk geloof. Pas later bedenk ik me dan wat ik wel niet allemaal heb willen zeggen.. ik vind het heel erg lastig maar zie ook hoe andere relaties gaan en denk wel eens.. dat wil ik ook! De reden dat ik niet weg ga is meer omdat hij dus eigenlijk nog geen weet ervan heeft omdat ik niet met hem kan praten.. maar ook om mijn kinderen. Maar ik kan me soms niks leuks aan mijn relatie bedenken.. hij werkt de laatste tijd veel en ook savonds. En dat vind ik stiekem heerlijk, dat ik lekker alleen thuis ben.. Dit lijkt me niet goed.. kortom ik voel me gewoon niet zo meer op mijn gemak en heb het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen omdat hij wel goed kan uiten wat hij niet goed vind aan mij(mijn gedrag, huishouden etc..). Mijn vraag dus wat moet ik doen.. ik weet het soms gewoon niet meer…
Beste Tim ik zit best met wat vragen
Mijn partner heb heel veel problemen met zn ex partner zo moet hij soms zn kind ophalen omdat moeder psychisch niet okƩ is
Zijn kind mag niks weten van onze relatie dus alles gaat in het geheim ik heb flinke bonje gehad erover.zo kunnen we niks opbouwen alleen afbouwen ik weet zeker dat ik zelf de keuze moet maken om ermee te stoppen omdat niemand dit trekt ook geen sterkte vrouw
Ik wil er graag een einde aan maken en wil van hem los komen alleen dat geeft mij ook een paniek gevoel
Hoi
Ummm
Ik voel me zo wanhopig om hier zo een bericht op achter telaten maar het moet effen van mijn hart
Hij heeft het zo druk de laatste tijd dat hij mij pressies niet ziet staan en als ik hem bel (zo wel hij als ik wonen nog bij hotel mama en papa)
Is hij wel blij om mij tehoren denk ik maar als ik hem een vraag stel ofzo is dat teveel en dat vind ik jammer ik snap dat hij moe is enzo maar ik dan wij zien elkaar aleen zaterdag tussen 13u en 18u en dat is onze tijd soms dan nog…..
En we zitten wel op de zelfde sport club maar dat is anders daar hangen we niet zo aan elkaar omdat we dat niet vinden kunnen en niet aangenaam voor de anderen
Maar ik zit er vooral mee dat ik hem zo mis en ik het idee heb hij mij niet…
Hij zegt van wel maar is dat ook? vroeg huilde die voor mij nu niet meer maar meestal als hij het moeilijk heeft verstopt hij dat en hij weet niet waarom zegt hij als ik er naar vraag
En hij doet heel bot en dat vind ik jammer waarom ben je zo en hij zegt dan dat weet ik niet en word gefrustreerd
Wat is er met hem of is er iets met mij?
Ik zit heel erg te twijfelen of ik bij mijn vriend wil blijvenā¦ Of ik nog van hem hou vind ik een hele moeilijke vraagā¦ ik weet dat ik een super diepgaande vriendschap voel tussen ons beide maar ik voel mij niet aangetrokken tot hem (denk ik, seks werkt niet (meer)). Ik zou hem ook echt niet kwijt willen. We hebben nu 4 jaar een relatie en het het laatste half jaar twijfel ik. Heb je nog goede tips en hoe kan ik eraan werken dat ik me meer aangetrokken tot hem voel en vooral hoe de seks beter wordt.
Pffieuw
Ik verslind hier werkelijk al jou artikelen na een recente pijnlijke relatiebreuk. Dank je hiervoor. Ik voelde me al lang ongelukkig in mijn relatie, zoals je zei je kan niet alleen aan een kar blijven trekken, je wr er leeggezogen van.
Ok er is liefde maar als je partner niet wil vechten, sterker nog maakt het uit zonder veel uitleg. Verschrikkelijk zo gedumpt worden maar uiteindelijk beter.
Ik zit nu nog in de afkickfase vd relatie met alle symptomen die er bijhoren. 3.5 foetsie plots weg, het doet wat met een mens. Maar zoals ik zeg ik heb veel aan je artikelen, voel me er instant beter door waarvoor me grote dank.
Ik denk het lastige om te aanvaarden is het besef “ik ben blijkbaar niet belangrijk genoeg” das een harde noot om kraken. Zeker nu meneer onmiddellijk aan het daten gegaan is terwijl hij zegt me graag te zien. Liefde het doet wat met een mens. Mij nu al drie keer serieus vergist …je zou moedeloos worden ervan. Opnieuw beginnen …
Ah ja we komen er wel. Groetjes
Ik ben ten einde raad. Kun je me alsjeblieft laten weten hoe ik dit moet aanpakken? Mijn vriend en ik zijn ondertussen 20 jaar samen. Niet getrouwd, wel samenwonend (niet wettelijk) en geen kids. Wij wilden dat beiden zo en hebben daar nog altijd geen spijt van. Ik ben nu 45 jaar. 2 jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt en mijn vriend verteld dat ik de relatie wilde beĆ«indigen. We hebben toen goed gesproken met elkaar en hij aanvaardde mijn beslissing (en nog). Sindsdien probeer ik al 2 jaar uit deze relatie te stappen, maar het lukt me niet. Puur financieel. Ik ben financieel volledig afhankelijk van mijn vriend. Ik woon niet in NL, maar wil wel graag terug naar NL. Ik solliciteer al 2 jaar intensief voor een baan in NL (ook via NL-se uitzendbureau’s in de Randstad), opdat ik uit deze relatie kan stappen. Ik word verdorie al 2 jaar lang afgewezen door bedrijven, soms de leeftijd, maar veelal omdat ik 2 uur rijtijd heen heb om in de Randstad te geraken en weer 2 uur terug (zolang ik geen baan heb kan ik geen appt huren in NL). Veel bedrijven vinden dat blijkbaar raar. Ik heb geen enkele familie meer in NL en moet het allemaal zelf uitzoeken. Ondertussen onderhoudt mijn vriend mij, want we wonen nog altijd samen, omdat ik niet weg kan om een eigen appt te huren (geen inkomen). Hoe geraak ik in godsnaam weg uit deze situatie? Ik wil terug naar NL (heb enorme heimwee naar de Randstad), maar word nergens aangenomen zodat ik die stap niet kan zetten. Ik kan niet terugvallen op familie of vrienden van vroeger. Wie kan mij helpen? Wie kent mensen in Den Haag die mij willen aannemen? Help mij alsjeblieft …
Al die verhalen over verloren tijd! Begin nou eens met het benoemen van je gevoel! Weet hij wel hoe jij je voelt? Maar dan ook echt je diepste gevoelens? Pas dan moet je gaan overwegen om te scheiden, oid!!!!
Hi Tim,
Wat fijn dat ik jouw artikel ben tegen gekomen, dit heeft me al enigszins geholpen. Toch zou ik nog een wat specifiekere tips van je willen krijgen op mijn verhaal, hopelijk kan je me helpen.
Ik ben 26 en zit inmiddels 4,5 in een relatie. Mijn relatie heeft altijd ups en downs gekend, maar dat is ook niet meer dan normaal. 1 keer een diep dal, waarin ik ontrouw ben geweest en het heb opgebiecht. Na veel wikken en wegen hebben we de draad opgepakt en ging het gelukkig weer goed. Dit is inmiddels bijna 3 jaar geleden en helaas zitten we weer in een dal.. De aandacht van mijn vriend was niet meer bij mij of onze relatie en ik begon aandacht van andere mannen weer interessanter te vinden.
Nu heb ik meerdere gesprekken met mijn vriend gehad over de situatie en door de situatie is mijn gevoel naar hem toe stukken minder geworden. Hij wil eraan werken maar soms voelt het voor mij als te laat en weet ik niet of ik nog verder wil.Aan de andere kant heeft mijn relatie me altijd veel positieve dingen gebracht en wil ik dat niet kwijt raken. Voor mijn gevoel is het een beetje om het even, of ik bij hem wil blijven of niet, dat maakt mijn daadwerkelijke keuze erg moeilijk..
Daarbij komt nog dat ik nooit heb geweten hoe het is om zelfstandig te zijn, ik ben vanaf jonge leeftijd al met mijn vriend samen gaan wonen en heb voor mijn huidige relatie ook een relatie van 4 jaar gehad. Eigenlijk weet ik het dus niet zo goed hoe het is om vrijgezel te zijn en ik merk dat ik hier soms heel erg naar verlang. Desondanks is mijn relatie me altijd wel erg veel waard geweest en heb ik me altijd voorgesteld dat mijn vriend degene is waar ik oud mee wil worden en kinderen mee zou willen krijgen. Ik heb mijn eigen belangen en verlangens altijd een beetje aan de kant geschoven, ook omdat mijn vriend deze vaak afkeurde. Zo wilde ik altijd graag voor een bepaalde periode (6 maanden tot een jaar) in het buitenland werken, hij keurde dit direct af en vertelde mij als ik dat zou doen dat hij dan bij me weg zou gaan. Ik heb dus nooit toegegeven aan dit soort dromen en nu heb ik het gevoel dat ik iets mis in mijn leven..
Op dit moment zitten we in een positie dat we de keus nog moeten maken, gaan we verder of houden we ermee op. Ik ben bang dat als we verder gaan het over een half jaar of een jaar weer tot dit punt zal komen.. Wat is jou idee hierover nadat je mijn verhaal (in het kort) hebt gelezen? Ik ben erg benieuwd. Alvast bedankt voor je hulp!
Hoi Tim,
Ik hoop erg op jouw advies over mijn relatie, of het beter is om te stoppen of niet..
In een notendop komt het denk ik hier op neer: we zijn 4 jaar samen, hij zit nu bijna een half jaar in het buitenland om zijn droom daarin waar te maken. We hebben bijna gedurende onze hele relatie erg veel ruzie en het word alleen maar erger, ik weet niet meer hoe vaak het uit dreigde te gaan of al uit was. Op dit moment is het weer zo ver. Ik heb een aantal fouten gemaakt in de relatie, sommigen daarvan wegen ook erg zwaar voor hem. Ik was bijvoorbeeld enorm koppig, zei dingen alleen maar om hem niet te hoeven verliezen, maakte talloze beloften om mijn gedrag te veranderen terwijl ik hier niet constructief en gefocusd mee bezig was, passief agressief reageren of vijandig… Ik heb meerdere dingen niet goed gedaan. Volgens hem komen de problemen in de relatie dan ook vooral bij mij vandaan als het gaat om onze communicatie en mijn inzet die hij niet voldoende vind. Ik zou hem hebben tegengehouden in zijn leven. Er is een hoop verwijt naar mij toe en hij is ook vaak erg boos geworden op mij en daarbij meerderen malen over mijn grenzen gaan. Zoals mij uitschelden en hele nare kwetsende dingen zeggen, en ook lichamelijk over de grens.
Ik weet niet goed wat te doen, over een hoop zaken heeft hij gelijk, en ik probeer met vallen en opstaan er echt wel wat aan te doen aan mijn problemen. Maar de dingen die ik wel goed doe tellen voor hem niet bepaald zwaar mee, ik moet mezelf bewijzen volgens hem en hij vind dat hij meer dan genoeg heeft gedaan om mij te helpen. Nu heb ik een hoop fout gedaan, alleen is hij ook niet perfect, het lukt mij moeilijk om aan te geven waar ik het niet mee eens ben of wat hij beter zou kunnen doen. Enerzijds door mijn problemen en anderzijds omdat ik het gevoel heb dat hij mij volkomen plat lult met al zijn logica en redenen. Ik word steeds ongelukkiger door alle ruzie en verwijt, voel me niet goed genoeg en ben hierdoor echt heel erg gaan twijfelen of ik wel helemaal spoor. Mezelf zijn word steeds moeilijker door de angst weer wat fout te doen. Ik weet niet meer of ik gewoon bang ben om alleen te zijn, of dat ik geen zin meer heb in alles wat ik moet veranderen of verbeteren van hem, of dat ik echt bij hem wil blijven en het blijven proberen omdat ik wel nog steeds van hem denk te houden. Na alle woede en verwijt is er steeds minder meer over van wat fijn was tussen ons of fijne herinneringen. Please help:(
Na het lezen van je artikel ben ik jammer genoeg niet veel wijzer gewordenā¦ ja er is liefde, heel veel liefde maar de tijd dat ik nu met hem doorbreng is er gewoon niks goed aan mij ā¦ ik vraag al twee jaar om dit deel te veranderen en steeds erkent hij het, hij is er nu voor in therapie ( emdr). Desondanks blijft hij zijn gevoelens benoemen in termen van ā gij doet dit, en dat komt door u, en gij doet datā. Er valt gewoon niks tegenin te brengen omdat hij zijn gevoelens benoemt! Ik ben de grote veroorzaker van al het leed. Een jaar heb ik intensief gesleuteld aan mezelf en het is nog niet goed genoeg. Elke ruzie ontaardt in een monoloog van mijn kant omdat ik de verwijten onterecht vind, misplaatst zelf en helemaal niet constructief. Mijn energie is op! Desondanks de grote liefde! Ik vraag me dan af ligt het echt aan mij? Ik probeer mezelf zo goed en kwaad als het kan af te schermen en niks persoonlijk binnen te nemen. Maar het is moeilijk praten met iemand die al een oordeel over die persoon heeft geveld en dat gewoon blijft herhalen en daarna gewoon uitzoomt en apathisch naar u luistert ā¦ zo ten einde raad ā¦
Hi Sara, weet je zeker dat je niet weet of je de relatie moet stoppen? Want van wat je me verteld, hebben jullie beiden geprobeerd om aan de relatie te werken, maar is er geen verbetering. Misschien is het goed om jezelf de vraag te stellen of dit echt nog gaat verbeteren in 6-12 maanden, en zo niet, wat je dan gaat doen?
Ben je bereid je hele leven in deze relatie te blijven zitten zoals hij op dit moment is?
Zo nee, dan moet je misschien ook eerlijk zijn tegen jezelf en er een punt achter durven zetten.
Hahaha! Krijg je wat jij wil, vraag je. En dan volgt: een man die vreemdgaat doet dat omdat hij niet heeft wat hij wilt – variatie!
Houston, weāve got a problem!!! Ik wil een monogame relatie met fun en pit!
Variatie binnen mijn monogame relatie.
Dat mannen variatie willen snap ik ergens welā¦ ik wil ook variatie, vind altijd hetzelfde en routine ook snel saai! Ik wil variatie MET mijn partner, spice it up between us baby!
Makkelijk: vatiatie = een nieuw persoon!
Variatie met je partner is idd veel harder werken en vooral creatief zijn. Sorry maar mannen zijn fucking lazy!
Wees creatief en zie hoe boeiend het kan zijn met je eigen zelfde partnerā¦ moeten wat speelser zijn met elkaarā¦ maar nee, speels als alles nieuw is, dan komt die vreselijke saaie (noodzakelijke) routine, gedaan met speelsheid, flirten en verleiden en we zoeken speelsheid weer bij iemand nieuw.
Jeetje, die wat moeite samen en hou het samen speelsā¦ speelsheid en spanning met iemand die je vertrouwt is zoooooveel dieper, en je gaat zelf veel verder in spelenā¦.
Helaas vergeten vele mensen dat, en ja het vergt inspanningā¦ humans are lazy!
Dit om te zeggenā¦ neen ik krijg niet wat ik wil, na 2 jaar weer eentje die de seks niet meer spannend genoeg vind met zijn eigen madam, zelf al hangt ze in de touwen met jartelles ā¦. Die ene saaie Bimbo is plots spannenderā¦ en dan binnen 3 maanden komt hij terug met hangende pootjes als het daar ook saai werdā¦. Was toch wel leuk , wij !
Bye boy!
Ik blijf hopen dat ik een man ontmoet die van variatie samen houdtā¦